Groezrock 2014 was fan-tas-tisch. Niet alleen vanwege de extreme gezelligheid, maar vooral vanwege de waslijst aan coole bands en vanwege het (voor de verandering) prima geluid. Buitensporig coole shows daargelaten denk ik dat dit als geheel misschien wel mijn favoriete Groezrock ooit was. Aangezien je een festival echt zelf moet beleven houd ik het bij een kort overzichtje van een aantal van de vele hoogtepunten.

DAG 1

Aangezien ik op vrijdag pas aankom heb ik de akoestische pre-party moeten laten schieten. Gezien de kleine oogjes op vrijdag van deze en gene die er wel bij waren was het volgens mij uitermate gezellig. Een vibe die sowieso kenmerkend is voor deze (en eigenlijk alle voorgaande) Groezrock editie.

Maar het is niet alleen de donderdag die ik heb moeten laten schieten. Helaas kom ik pas rond 1400 aan, waardoor ik net PUP (shit!) heb gemist. Ook heb ik Restorations en Atlas Losing Grip gemist, die naar verluid erg goed waren. Wellicht dat ik volgend jaar wat eerder inhaak.

De eerste band die ik zie is Red City Radio, waar de tent echt extreem vol staat. Sterker nog: ik kan me niet herinneren (de headliners NOFX en Offspring daargelaten) dat ik het zó druk heb gezien bij een podium aan het begin van het programma. Het is dan misschien wel de kleinste tent (Macbeth stage daargelaten), maar het dak gaat eraf. Vooral de klappers van The Dangers of Standing Still komen goed uit de verf, maar de tracks van Titles klinken ook aanzienlijk energieker live dan op plaat. Het eerste hoogtepuntje is binnen!

Het tweede hoogtepunt van de dag komt vrijwel direct daarna: The Menzingers (Deez Nuts, hoewel immens populair bij het grote publiek, sla ik uiteraard over. Dat is toch alles wat kut is aan hardcore?). De band maakt sinds de overstap naar Epitaph een stormachtige ontwikkeling door en weet ondertussen wel hoe het is om op een groot podium te staan. Subliem geluid (kan gelegen hebben aan waar ik stond), strak gespeeld en goed bij stem. Ondertussen is het kwartje van de vorige plaat ook meer gevallen. Ook de mensen die het geen toffe band vinden moesten toegeven dat het wel écht heel goed was. Net als I Am The Avalanche dat (van horen zeggen) was, maar die sla ik over om me voor te bereiden op The Lawrence Arms. Metrolpole is namelijk een fantastische plaat, maar het komt totaal niet over op het grote podium. En waar The Menzingers hartstikke goed klinken, klinken de Larry Arms als dikke stront. Jammer maar helaas. Hierdoor hoef ik (gelukkig) niets te missen van Iron Chic.

Waar ik altijd het idee had dat de zanger straalbezopen was, is de band (en frontman) deze keer opvallend strak. Wel heeft de bassist een rare zoem in z’n geluid, maar dat mag de pret niet drukken. Niet zo wild (qua stagedives) als het jaar ervoor, maar zoals altijd de moeite waard. Net als Red City Radio staat deze band in de maand mei in Amsterdam. Doe er je voordeel mee.

Na een klein stukje Madball (toch wel 1 van mijn (vele) dirty pleasures) langs de biertent en snel naar Tim Barry. Bij lange na niet de beste van de punkrock-troubadours, maar wel de leukste om live mee te maken. Supervriendelijke/ oprechte kerel die van al zijn werk (zelfs de demo) wat tracks speelt. Wat mij betreft de moeite waard om een stukkie Paint it Black voor te moeten missen (waarbij Dr Dan nog altijd onvoldoende volume uit z’n strot krijgt – mja, die band oefent natuurlijk nooit).

Een ander hoogtepuntje is Descendents. Minder chaos en minder druk dan de vorige keer op Groezrock, maar het blijft natuurlijk een van de coolste punkbands aller tijden. Klaar. Jammer van de overlap met H2o (waar natuurlijk Freddy Madball en Matt Skiba van ALK3 nog even mee komen doen), maar ik mis met liefde drie kwartier van H2o voor een band als Descendents. Dan is het nog even chillen in de kou bij Everlast (die opvallend saai is) en daarna NOFX die 90s klassieker Punk in Drublic speelt. Als je de 16 jarige mij had verteld dat ik op een festival Smash (the Offspring de dag erna) en Punk in Drublic zou horen zou ik gek worden. Nu valt dat wel mee, ook omdat het vrij laat is en omdat we ondertussen wel weten dat de band grossiert in een soort georganiseerde sloppyness en slechte grappen. Whatever: WAT EEN DAG!

DAG 2

De goede zin van Dag 1 wordt niet echt doorgedrukt bij een beduidend matig The Priceduifkes. Nee. Dan liever Drug Church. Een hardcoreband, waarvan hun album (met de heerlijk lelijke hoes) echt een aanrader is voor wie van frisse moderne hardcore houdt. Jonge honden die duidelijk interessanter zijn dan vele tijdgenoten uit hetzelfde genre. En eigenlijk ook beter dan het vaak vals zingende Apologies I Have None. Nee. Die zijn nog niet helemaal klaar voor grote podia als je het mij vraagt. Ik vraag me sowieso af of zij de hoge verwachtingen na het vertrek van een van de zangers kunnen opvullen.

Maar The Casualties, ondertussen wel gewend aan een groot podium, spannen met hun betonpunk de kroon qat betreft sloppyness. Zelfs de Ramonescovers aan het begin van de set klinken sloppy en slecht. Dat terwijl het gave aan deze band is dat ze simpel, superlomp en vaak retestrak zijn. Dan doet de Belgische variant Funeral Dress het zelfs beter. Maar net als zo'n beetje iedere band op het festival krijgen ze de oren gewassen door sludge/metal-rockers Doomriders. Het mag van mij qua geluid wel wat harder en vuiger dan dat het uit de boxen komt. Maar vet is het desalniettemin.

Vanwege etenstijd (en biertijd) mis ik helaas Snuff (SHIT!) en Touché Amouré (keuzes maken is nou eenmaal hard werken op Groezrock). Maar ik ben nog wel op tijd voor ALL. Lang niet zo cool als Descendents (soms te priegelig voor mijn smaak ook), maar zeker tof om even gezien te hebben.

Door peer-pressure ga ik maar mee naar Cro-Mags, waar ik zeker geen spijt van heb gekregen. Ik heb de band in verschillende formaties voorbij zien komen, maar nog nooit was het zo goed als nu. Met Mackie op drums en Greg Ahead op bas is de ritmesectie ook extreem strak. Flink veel stof waait er op hoewel het aantal stagedives me een beetje tegenvalt. Dat mag de pret niet drukken: de NYHC-legende laat zien dat ze nog steeds mee doen om de prijzen. Misschien stiekem nog wel cooler dan MLIW, waarvoor ik Screeching Weasel moet missen (niet te doen!), die zich ook zeker een hoogtepunt van het festival mogen nomen. Het vorig jaar uitgekomen Fever Hunting is trouwens erg tof.

Crazy Arm doet het op het kleine Macbeth-stage dusdanig goed dat ik zelfs een groot stuk Judge ervoor wil missen. Als een band met rockende punkrock met folk elementen, die ik al zovaak gezien heb, nog steeds je aandacht kan houden doe je het wat mij betreft heel goed. En een uur Judge zou ik sowieso wat aan de lange kant vinden. Hoewel deze legenda het trouwens ook helemaal niet slecht doet! Iets wat wel es anders is geweest met hardcore-legendes die naar Groezrock komen.

Dan is het nog even langs The Hives (blijft een toffe band) en dan is het aftellen voor die andere jaren 90 classic: The Offspring. Beduidend strakker dan NOFX en zeker niet minder cool (hoewel ik thuis veel eerder NOFX zal opzetten). De keren dat ik ze zag viel het altijd een beetje tegen, maar misschien ook mede daarom is het bovenverwachting goed. Rond de klok van 0100 is de pap wel helemaal op. Een fantastisch festival, goeie line-up, prima tijdschema, supergezellig en goed eten dankzij Just Like Your Mom. Dit is alles wat ik wil van een festival!