Neurosis, ooit een hardcore-punk band met een voorliefde voor thrash, grind en crust, is ondertussen toe aan haar tiende album. Het muzikale hart van de band is ook al zo’n 25 jaar bij elkaar, maar door de jaren heen is de band meer en meer doom metal, sludge en dark ambient-invloeden gaan implementeren. Ik haakte daardoor af, maar ben ondertussen van mening dat deze cultband uit Oakland er alleen maar beter door geworden is.
Honor Found in Decay is, zelfs voor Neurosis-standaarden, een donkere plaat geworden. Maar bij lange na niet zó zwaar als ouder werk. Dat is niet gezegd dat het, afgezien van de openingstrack, niet voornamelijk loom en zwaar is. Maar toch krijg ik er niet het Sisyphus-achtige idee van dat ik wel eens heb bij de band. Het gevoel dat muziek maken een essentiële bezigheid is voor de band, maar ook een loodzware en weemoedige taak. Hoogtepunten zitten voor mij, met uitschieter Ath The Well, vooral aan het begin van deze 7 nummers tellende plaat. Zware kost. Een plaat die je niet na één keer luisteren al beklijft. Maar voor wie er even goed en lang voor gaat zitten heeft Neurosis weer een intens en ijzersterk album afgeleverd. Als je into latere Neurosis wilt geraken is dit een prima startpunt.
Volgens mij, maar dat zeg ik uit mn hoofd, december 2012. Kreeg em deze week pas binnen voor review vreemd genoeg en vond het een gave band om ff te promoten hier.
Ben zelf een behoorlijk n00b wat betreft dat geluid, maar weet ook Isis en Pelican toe te voegen aan jouw rijtje (maar dat zijn zulke grote jongens, die ken je vast zelf ook wel)
plaat is volgens mij al een half jaar uit. mensen die metal wél begrijpen geven dit overigens 20 punten extra :P.
Het siert je overigens dat je afhaakte toen de band goed werd :)