Oi! Ain’t Dead. In 1986 werd het al gezongen en nu ruim 26 jaar (!) later lijkt deze muziekstroming meer in leven dan ooit tevoren. Nieuwe bands staan op en doen de bands uit de glorie dagen vergeten en het Nederlandse Rebellion Records heeft ook een dikke vinger in de spreekwoordelijke pap zitten. Met de 4-way split ‘Oi! Ain’t Dead’ laat het Bosche label alweer catalogus nummer 066 van de persen rollen en eerlijk is eerlijk, toen ik een jaar of 10 geleden het label debuut ‘False Gestures’ van Badlands in mijn handen gedrukt kreeg is dat ook iets wat ik niet had verwacht.

Zoals ik al aangaf in mijn introductie bevat ‘Oi! Ain’t Dead’ vier bands uit respectievelijk Amerika (The Old Firm Casuals), Nederland (Razorblade), Australië (The Corps) en Engeland (Booze ‘n’ Glory) waarbij de Amerikanen en de Nederlanders ieder drie nummers afleveren en de mannen uit Australië en Engeland ieder vier tracks op hun conto zetten.

De cd trapt af met Lars Fredriksen en zijn The Old Firm Casuals. Na tal van ep’s, split ep’s en compilatiebijdragen is dit de eerste keer dat de band op een compact disc verschijnt. Toen de debuut 7” van OFC uitkwam vond ik de muziek op zijn zacht gezegd niet bijzonder interessant, maar over de maanden (jaren kan je het niet noemen) heen heeft de band keer op keer bewezen prima sing-a-longs te kunnen produceren en de drie nieuwe nummers die Lars nu weer uit zijn hoge hoed heeft getoverd zijn daarop geen uitzondering.

Ook Razorblade weet op deze sampler weer te overtuigen met met name het nummer ‘Demolition Man’, een ode aan Alistair Overeem. Een beest in de ring en in de kooi en Razorblade heeft dat weten te vertalen in een beestachtig nummer wat meteen is uitgegroeid tot één van mijn favoriete van deze band en de cd. ‘Back Once More’ is recht-toe-recht-aan old school Razorblade en ‘Fighting The System’ kende we al van het onlangs verschenen album ‘Days Of Glory’.

Volgende patient is The Corps uit Australië, geen onbekende in de Rebellion familie en dus ook niet voor mij, hoewel ik het nooit veel geluisterd heb. Nu ik ze op deze split plaat hoor zonde, want ondanks dat ik even dacht ‘nee niet zo’n stem’ toen zanger Alex inzette bij opener ‘Talk Is Over’ veranderde mijn mening al snel in ‘nee, dit klinkt toch echt wel tof!’ en die mening stond nadat het vierde nummer wegfade nog steeds.

Booze ‘n’ Glory heeft de eer om ‘Oi! Ain’t Dead’ af te sluiten en ondanks dat dit de enige band op het schijfje is die ik alleen van naam en niet van muziek kende doen ze dit in stijl. Typische Britse Oi! die met weemoed terug doet denken aan alle klassiekers die ooit van dit eiland zijn verschenen waarbij elk nummer ontaard in een hoog meelal gehalte, ik hou er van!

Al met al krijg je als liefhebber van het genre 100% waar voor je geld met deze verzamelaar. Mocht je het niet zo hebben op cd’s dan heb je gelukkig geen pech, want binnenkort komt deze gezellige meezingplaat ook uit op een dik plak vinyl. Oi! ain’t dead… NO IT AIN’T!