Punx.nl grotendeels gearchiveerd, lees hier verder.

De Aanslag UK tour verslag

26-04-12 21:05:00 / door andy / band: de Aanslag / album: de Aanslag - De Puinhopen Van 8 Jaar Balkenende (2011)

De Aanslag UK tour verslag

 Omdat tourverslagen zo lekker weglezen, en je bezig houden hebben we weer een leuk stukje. Ivo van R frontman van De Aanslag heeft een mooi verslag getikt van hun UK tour:

 


Oké, het hele idee voor een tour in Engeland ontstond een paar jaar terug na een biertje of tien. Hoe tof zou het zijn om met een Nederlandstalige band die bijna alleen maar over de Nederlandse politiek en maatschappij schrijft, naar Engeland te gaan om daar een aantal shows te spelen?

Midas en ik gingen al een aantal jaren naar Engeland voor festivals en iedere keer stonden we versteld van de gastvrijheid van het Britse volk en de super vette sfeer die er daar op shows hing. Shows waar iedereen gewoon met elkaar overweg kon ongeacht of het punks, skins of hardcore kids waren. Het idee werd vaak besproken, maar er iets aan doen, ho maar.

Sinds mei vorig jaar organiseer ik punkshowtjes in Haarlem en vorige zomer had ik een aantal tourende Engelse bands over de vloer. Zo kwam ik in aanraking met Liam Fox aka Johnny UK hardcore. De dude speelt in iets van vijf bands, boekt shows (vaker dan niet in zijn eigen kelder) en wanneer hij geen shows boekt voor bands als Night Birds, dan is hij wel op reis door Europa met een van zijn bands of als roadie.

Pas toen Appel, onze gitarist, ons vertelde dat hij voor een jaar de aardkloot zou gaan verkennen, besloten we toch eens te gaan kijken hoe realiseerbaar onze plannen voor een trip naar Engeland waren. Toen ik contact opnam met Liam om te kijken of hij ons aan een show kon helpen, bood de beste vent meteen aan de hele tour voor ons te boeken. Misschien niet compleet DIY maar fuck it, een gegeven tour mag je niet in de bek kijken, heeft mijn moeder me altijd geleerd. Een periode van heen en weer gemail volgde, sommige dingen werkten, sommige niet. Een week van te voren leek opeens alles niet door te gaan, maar uiteindelijk was alles rond.

We zouden donderdag 19 januari vertrekken, drie shows doen, in Leeds, Nottingham en Londen en dan maandag de 23e weer terug gaan. De vetste trip uit het bestaan van onze band en zo niet van mijn leven stond op het punt om te beginnen.

Onze maat Jaap zou ons rijden en onze ballenkin-bezittende buddy Laurens ging last minute opeens nog mee als pakezel en als algemeen pispaaltje van de tour. Hij ging een zware week tegemoet.

 

Donderdag

 

's Woensdags hadden we de bus opgepikt, volgeladen met backline, merch, tassen, eten, drinken en bier. Donderdagochtend stonden we om half acht naast ons bed om wellicht de laatste douche van de aankomende week te nemen en om negen uur zaten we in de bus en reden we de straat uit.

Na het instellen van het meest onmogelijke GPS-systeem ooit moesten we naar Oostende rijden om de ferry te nemen naar Ramsgate. Volgens de GPS zouden we het allemaal op tijd halen, maar met een rammelend busje en stortregen weet je het natuurlijk nooit. Tel daar een GPS bij op die in de eerste twee uur compleet niet veranderde van info m.b.t. afgelegde afstand of verstreken reistijd, begon het toch wat te kriebelen. Toen om half één het apparaat ons zei dat we er al vijf minuten waren, raakten we toch lichtelijk over de zeik maar uiteindelijk (na nog eens 20 minuten rijden en dus te laat komend voor de check-in) mochten we toch nog gewoon de boot op. Naast ons zaten er alleen een aantal vrachtwagenchauffeurs uit Oost-Europa aan boord en  we moesten ons zelf maar zien te vermaken want door de zaaddodende films die vertoond werden, kregen we enkel de behoefte om van boord te duiken en face first de schroef in te zwemmen.

 

Na vijf uur kwamen we dan eindelijk aan in Engeland. Gelukkig wisten ze bij de douane niet wat onze bandnaam betekende, dus mochten we na drie minuten gewoon doorrijden. Vervolgens begon het meest hectische stuk van de reis: voor het eerst aan de verkeerde kant van de weg rijden. Jaap had nog nooit eerder in Engeland gereden, dus moest hij zich aanpassen... en snel. Ik moet toegeven, behalve dat we na de eerste 100 meter bijna frontaal op een auto inreden en we 300 meter verder bij de eerste rotonde zowat een vrachtwagen in onze cabine hadden zitten, ging het vlekkeloos.

 

Na de eerste pitstop bij een tankstation, die trouwens geen Nederlandse pinpassen accepteerde (lekker handig), moesten we even wat eten. Helaas was er alleen een gore Burger King te vinden, maar het enige voordeel was dat we er nu al achter kwamen dat die aap van een Laurens geen woord Engels sprak.

Hij worstelde zich met pijn en moeite door een gesprek, dat er enkel op neer kwam of hij ketchup bij zijn patat wilde en wij hadden er een nieuwe bron van vermaak bij: Laurens iedere communicatie in het Engels voor zijn rekening laten nemen.

Na het eten gingen de enige twee anderen die ook vaak auto rijden maar voorin zitten om Jaap te helpen de Engelse verkeerschaos te navigeren.

Ik plantte mezelf op de achterbank met Guido, Midas en een tray koude halve liters. Om half een 's nachts lokale tijd kwamen we eindelijk aan bij Liams huis in Leeds. De eerste tray was onderhand al soldaat gemaakt, de tweede zou binnen rap tempo ook de bodem van de prullenbak opzoeken en dus werd er nog een lading Fosters gehaald om de hoek bij de 24/7 en uiteindelijk stortte de ene na de andere uitgewoond als een kraakpand in elkaar.

 

 

Vrijdag

 

We zouden ‘s avonds in Liams kelder spelen en dus hadden we de hele dag om rustig uit te brakken en Leeds te ontdekken. We pakten de trein de stad in en bezochten de Leeds Royal Armory (een soort Delfts Legermuseum maar dan vol nazihelmen, samurai armors en nagemaakte terreuraanslagen). Erg gezellig!

Na wat rond gekut met kruisbogen gingen we terug naar de kelder om de boel op te stellen en voor het eerst sinds augustus eens wat te oefenen, misschien wel zo handig.

 

Na bier en pizza ingeslagen te hebben crashten we op de bank neer met een reeks Simpsons-episodes, gotta love the BBC. Zonder het immense kabaal van Anguish vanuit de kelder had ik me bijna thuis gewaand.

Het huis begon vol te stromen met volk en we raakten aan de praat met de jongens van Iron Witch, een band die zo hard speelt dat Liam ze als laatste neerzette, omdat ie bang was dat de politie de boel stil zou leggen, voordat wij zouden kunnen spelen. Dat beloofde veel goeds!

 

Een van Liams vele bands, Anguish, opende de avond. Ze spelen een beukende mix van hardcore, stoner, metal en een beetje sludge. Hun set kwam over als één non stop doorlopend gevarieerd nummer, doordat ze geen moment rust namen.

Nu al zat de kleine kelder bomvol. Om je een idee te geven, het plafond was misschien net twee meter hoog en qua oppervlakte kan je grotere peeskamertjes vinden op de Wallen. Zelfs de hal en de trap naar boven stonden vol met mensen en als er een vlammetje was geweest dan was dit het nieuwe café 't Hemeltje geweest. Een geruststellende gedachte!

 

We bouwden om zodat we konden gaan spelen. Gelukkig was het een floorshow, normaal heb je dan nog wel wat bewegingsruimte maar nu was er echt geen plek om je te verplaatsen en ik stond bijna in het drumstel. Onze bassist vroeg meermaals om meer lebensraum tijdens de show.

We begonnen te spelen en vanaf de eerste noot klapte het publiek er hard op. Mensen vlogen in het rond als bezetenen en Jaap probeerde met gevaar voor eigen leven de show te filmen terwijl hij ongeveer één met de muur werd.

Liam vertelde later dat het er zelfs tijdens Night Birds niet zo hard aan toe ging. Wat in mijn optiek een zeer mooie pauwenveer in de reet is.

Tijdens het derde nummer werd ik opgetild en als een schuurspons gebruikt om de vlekken van het plafond te halen. Mijn eerste onvrijwillige crowdsurf had ik dus ook in de pocket.

Na bijna al onze nummers gespeeld te hebben was het zo warm in het donkere hol, dat het gecondenseerde zweet naar beneden droop van de leidingen. Tijdens het laatste nummer donderde er een zatte crust in het drumstel en brak een bekkenstandaard. Zo goed en zo kwaad als het ging, maakten we de set af en Jaap besloot de show met de legendarische woorden: Als je dan toch in Leeds speelt, moet je inderdaad wel je drumstel slopen, net als the Who.

 

Aangezien ik op dit moment misschien nog maar voor 40% uit vocht bestond, ging ik naar boven om bij te komen. Iron Witch begon ondertussen beneden te spelen en Liam had gelijk, drie straten verderop kon men nog meegenieten. En genieten was het zeker want deze gasten zijn heel goed in wat ze doen.

Na een kwartier viel de show opeens stil omdat een van de dis-chavs, de lamme crusten-crew in Leeds, het nodig vond om mensen om zich heen in het gezicht te gaan stompen. De band wilde pas weer doorspelen als ze ook mee mochten vechten. De crust koos het hazenpad en na een minuut of 2/3 maakten de heren alsnog hun set af. Nadat Iron Witch klaar was, stroomde iedereen de keuken en de voortuin in, waar opeens de vechtersbaas weer terugkomt om het hele spektakel nog eens op te rakelen, maar Liams voorspeling kwam deels uit want de smeris daagde op en iedereen moest opdonderen. Liam kickte iedereen naar buiten met de uitspraak: If you're not part of the Aanslag, get the hell out!

 

Een avond feesten in Leeds met Liam stond nog op het programma: een of ander cowboyfeest waar de drank nog goedkoper was dan water. Een erg mooie maar ook dodelijke combinatie die ons tot diep in de nacht in de weer hield. De tent zat vol met mensen die aantoonden dat Britten liever mayo op hun brood smeren dan boter en we keken onze ogen uit. Eenmaal terug in Liams hol, (hmm misschien verkeerd verwoord) maakten we nog een uitstapje naar de 24/7 en uiteindelijk was het half 7 voordat we door de hoeven zakken.

 

Zaterdag

 

Ik werd wakker en had het gevoel alsof er een loden kogel door mijn kop rolde, mijn keel voelde als schuurpapier en ik vroeg me af hoe ik in godesnaam die andere twee shows tot een goed einde ging brengen. We sloegen ontbijt en drank in, laadden de bus weer in en zetten onze trip voort naar Nottingham. Ook deze rit was Laurens weer de sjaak en kreeg hij overal de schuld van. Wat is het toch fijn je eigen zondebok mee te hebben op tour!

Bij een pitstop ontdekken we een apparaat dat je BMI berekende voor een inworp van 50p. We deden allemaal de test en Laurens, die trouwens de body mass index van een overwerkte Ethiopische aidswees met anorexia bleek te hebben, maakte de instant classic opmerking: 'Huh, maar hoe weet dat apparaat dan hoe lang ik ben'. Ook dit leverde hem weer een uur lang hoofdpijn op.

 

Eenmaal aangekomen bij de venue bleek deze nog steeds dicht te zijn. Na een minuut of twintig doemde de eigenaar op, een boomlange dude die meer dreadlock dan mens was. Denk Cousin It in crustuitvoering. 

Het pand was prachtig. Het is een oud fabriekscomplex aan de rand van de stad waarin nu een kerk, een balletschool en op de bovenste verdieping oefenruimtes, een opnamestudio en een zaaltje zijn. Zoals je snapt speelden we niet in de balletschool.

We laadden alles weer uit en met een old school lift met roldeur ging alles in noodtempo naar de bovenste verdieping. We kregen allemaal een kom onherkenbare vegan slush en ondertussen kwamen Liam en de overige dudes van Anguish ook al weer binnen. Ook vanavond mogen we weer van hun geluidsmuur genieten. Gauw gaan we nog bij een off-license wat extra bier te halen. Helaas missen we hierdoor de eerste 5 minuten van hun set die weer zo strak als een tiet is.

 

Na Anguish was het tijd voor Dry Heaves, de band waar ik al heel de tour naar uit kijk, 80's hardcore met een punkrock randje en een hele uitgesproken stijl van zang. Wat ik niet wist, is dat ik twee leden van de band nog kende van shows van hun andere bands vorige zomer in Haarlem. Een feest der herkenning. De scene in de UK is misschien nog wel incestueuzer dan hier, erg cool.

Vanaf de eerste noot was ik verkocht. Helaas speelden ze een korte set omdat de drummer problemen had met zijn kit en hij hier heel duidelijk knijtergek van werd.

Zoals het er nu naar uitziet zullen ze na de zomer een Europese tour doen. Probeer ze zeker mee te pakken als je de kans krijgt. Hun 7'' zal binnenkort verkrijgbaar zijn via de DarcyTrash distro.

Hierna speelde Go Fast or Go Home en ik wilde dat ze zich aan hun eigen advies hadden gehouden en thuis waren gebleven. Ze bedoelden het goed maar hun muziek kwam uit de verf als Limp Bizkit die probeert Suicidal Tendencies te coveren. Laat maar zitten dus!

 

We stelden onze boel op en toen de zaal weer vol was na een korte rookpauze (roken moest namelijk op het dak van het oude fabriekspand) begonnen we te spelen. We hadden de set ietsje ingekort in de hoop dat we dan de show in Londen ook nog konden overleven. Eenmaal op het podium daarentegen had ik geen enkele last van mijn keelaids, dus alle geschrapte nummers werden uiteindelijk toch gespeeld.

Het duurde een nummertje of vier voordat de sfeer er goed in zat en het publiek los begon te gaan. Een grote gast in een Terror-trui begon als een malle om zich heen te maaien en door het publiek heen en weer te rennen. Dit bleek het startschot voor de hele zaal en ik zag achterin de zaal zelfs de merchtafels omgedonderd worden.

Door het rondvliegende bier veranderde de zaal in no time in een schaatsbaan en de ene na de andere bezoeker maakte een faceplant. Tijdens de blastbeats in ‘Klaagcultuur’ leek het wel alsof mensen elkaar oprecht aanvielen. Het was een fantastisch gezicht. Bij de aankondiging van het laatste nummer wilde men er niks van weten, dus speelden we ‘Klaagcultuur’ nog maar een keer; die toegift van 50 seconden kon er nog wel vanaf.

 

Na de show kregen we door meerdere mensen slaapplekken aangeboden en werden we mee het nachtleven van Nottingham ingevraagd, maar we bedankten vriendelijk. We zouden wanneer het publiek weg was namelijk de sleutels van het pand krijgen en mochten hier de nacht doorbrengen.

Guido, onze bassist, werd om 12 uur namelijk 27, het pand was geluidsdicht en het stond vol met versterkers. Je kan wel begrijpen wat er op het menu stond: verjaardagsongein en ontzettend veel teringherrie maken.

Toen brak het moment aan dat we afscheid moesten gaan nemen van heren van Anguish. Zij moesten weer in noordelijke richting naar Leeds vertrekken en wij zouden de volgende morgen vroeg naar Londen gaan. Na een aantal 'laatste biertjes' en nog meer dronkenmans gelal scheidden onze wegen.

 

Het werd middernacht en Guido's 27e levensjaar werd in stijl ingeluid met wanstaltige liederen, Jaap en Guido die raar ronddansten en Laurens die I'm on a Boat woord voor woord bleek te kennen, terwijl hij voor de rest geen woord Engels spreekt. Vervolgens sleepten we versterkers en een drumkit een oefenruimte in en wisselde iedereen instrumenten om: Guido nam de drums voor zijn rekening, Laurens de bas, Jaap begon te brullen, Appel behield zijn gitaar en ik plugde mijn Pignose versterker over de P.A. en haalde mijn mondharmonica’s tevoorschijn. Wat volgt klonk als Tycus die dronken probeert Southern Rock en blues te spelen. Goddank dat we het zelf leuk vonden, anders deden we niemand er een plezier mee. Na een aantal uur gaven we er de brui aan en stortten we in. De ruimte zou de volgende ochtend vroeg gebruikt moeten worden door de eigenaar om daar zijn nieuwe album op te nemen. De lucht die er achter bleef in de studio deed denken aan een verlaten abattoir en we hadden erg te doen met de band die daar zo zou moeten opnemen.

 

Zondag

 

Het was een uur of elf toen we in de bus zaten om naar Londen te vertrekken. Iedereen begon te voelen dat we er onderhand al een aantal dagen op hadden zitten. De pleurisherrie die we al dagen draaiden in de bus werd ingewisseld voor wat reggae en het energieniveau lag ver onder het N.A.P.

Het GPS-systeem kreeg het weer op de heupen en we werden zonder duidelijke reden het halve platte land van Midden-Engeland rondgestuurd. We stopten bij een wegrestaurant en werden bediend door de zus van Quasimodo, terwijl een travestiete Log-Lady look-alike vanuit de hoek naar ons zat te kijken. Alleen in Engeland!

 

Na nog eens wat omwegen kwamen we uiteindelijk aan bij de tent waar we die avond zouden spelen, the Old Blue Last, een prachtige oude pub gevuld met de meest vreemde, opgezette beesten ooit. Aangezien we een uur of twee te vroeg waren, deden we ons te goed aan de Stella Artois.

 

Laurens stelde ons op de hoogte dat zijn lul sinds zijn aankomst in Engeland aan het krimpen was. De beste man zegt niet veel, maar wanneer hij zijn muil opentrekt, is het ook echt raak!

 

Vanavond waren wij de rare eend in de bijt: Attack! Vipers! presenteerde hun plaat en verder speelden er nog een metalband en een indieband. Een diverse line up kan werken, maar op een zondagavond heeft het vooral de uitwerking dat iedereen vertrekt, zodra de band gespeeld heeft waarvoor men gekomen is. Dit kwam de algehele sfeer in de zaal ook niet echt ten goede. Moat en Ravachol speelden voor ons en raffelden hun set af om er vervolgens zelf ook vandoor te gaan.

 

Tegen de tijd dat we het podium op moesten, was Guido al goed naar de ratten en door de sfeer in de zaal was hij aardig baldadig. Het was duidelijk te merken dat hij snel door de set wilde blazen om weer verder naar de fles te grijpen.

Het was per slot van rekening zijn verjaardag, dus hielden we de vaart er lekker in! Om het duffige publiek te compenseren bracht ik de halve show bungelend aan een balk aan het plafond door. Je moet toch wat. Op het moment dat ik bijna een speakerkast van het dak aftrapte, besloot ik maar weer naar beneden te komen. Ongeacht het publiek gaven we alles dat we hebben en speelden we een aardig strakke set.

Toen we van het podium af stapten, stonden er gelukkig alweer grote glazen Stella op ons te wachten en de sfeer sloeg door in het absurde. Kledingstukken werden onderling omgeruild en de bus inladen begon op een clownsact te lijken.

We reden met de boeker naar zijn huis, alwaar we niet bepaald hartelijk welkom werden geheten. Iedereen stortte snel in, want de volgende dag moesten we er rond 7 uur alweer uit.

   

Maandag

 

Na een stop bij een benzinestation waar de laatste ponden omgezet werden in bergen voer ledigde Midas oraal zijn maag en konden we weer verder op pad. Laurens deed ietsje later ook een poging om te brokken maar er kwam niks uit. Is er iets dat die jongen wel kan?


Na een lange zoektocht vonden we de boot. Weer waren we te vroeg en dus gingen we nog even Ramsgate in om het dorpje te bezichtigen. Ook dat slaan we volgende keer over.

Eenmaal terug bij de bus werden we aan een halfbakken douanecontrole onderworpen en mochten we  na twee minuten weer doorrijden.

De ferry was nog veel leger dan op de heenweg en deed ons denken aan the Shining, maar dan op een boot.

 

Eenmaal aangekomen begon het meteen weer te regenen en zodra we de grens over waren en weer in Nederland, werden we meteen aangehouden door de politie. Uiteindelijk bleek het te gaan om gedonder met de verzekering, niet ons pakkie an.

Eenmaal terug in Haarlem laadden we de bus in moordend tempo uit, nam iedereen afscheid van elkaar en zocht iedereen zo snel mogelijk zijn nest op.

Iedereen behalve Jaap en ik, want wij moesten de bus nog terugbrengen.

Uiteindelijk statpen Jaap en ik om 1 uur 's nachts weer over de drempel en gelukkig stonden er nog een zooi koude blikken op ons te wachten. We sloten de camera aan op mijn computer en lachten ons rot, terwijl we de ruime 10 uur aan ongein die we geschoten hadden, doorspitten. Uiteindelijk sloeg de vermoeidheid toe en de volgende ochtend werd ik wakker in mijn stoel. De trip zat er op en ik wilde meteen al weer terug.


 





De Heren doen het nu even rustig aan mede door wijziging in de bezetting. Robin van GAS(www.facebook.com/gasdelft) zal de bass oppakken en Thijs van KidsFromHarborTown(www.facebook.com/Kids-from-harbortown
) zal erbij komen op gitaar. Oftewel tot Juni geen shows dit vooral om te oefenen met de nieuwe bezetting ook staat er studio tijd in de agenda voor het eind van het jaar. 

 

Meer weten over de aanslag? Check:

http://www.facebook.com/DeAanslag


Tour videoverslag:

http://www.youtube.com/watch?v=v6VJomLWdz8 


De band hun eerste LP ''De Puinhopen van 8 Jaar Balkenende'' is nu geheel gratis van bandcamp te downloaden:

http://deaanslag.bandcamp.com/ 


Reacties

Gepost door: bobafett Gepost: 28-04-12 20:09:24
Lekker geschreven hoor Ivo!
Gepost door: kjkepel Gepost: 12-06-12 16:36:22
lees dit net pas, klinkt goed, moeten ook maar weer eens terug naar Engeland. Was Maz ook bij de show in Leeds?
Gepost door: operationivo Gepost: 08-07-12 15:40:53
Ja, die was er natuurlijk ook gewoon bij! Goeie gast!

© copyright 2002 - 2024 Punx.nl - Gebruikersovereenkomst - Contact