Dat punkrock vooral ook leuk en gezellig is blijkt wel weer op deze avond in The Stage. Ik had er op voorhand niet zo heel veel zin in, maar een nette entreeprijs zorgt uiteindelijk toch voor een redelijk goed gevulde zaal en flink wat drukte aan de bar. Achteraf bleek dit een heel mooi avondje punkrock.

Als eerste is het Poor Richard wat een soort van Peter Pan-achtige (speed)rock’n’roll speelt. De band had me onlangs met Crazy Arm in Nijmegen niet weten te overtuigen, maar weet vanavond een veel betere show neer te zetten. Er waren nog altijd flink wat schoonheidsfoutjes te constateren, maar over-all zag ik nu veel meer van het ware potentieel. Misschien dat een extra gitarist (of tweede gitaarkab) een goeie extra touch is, want deze muziek moet zo hard mogelijk blazen.  

Daarna is het tijd voor Disturbance. Het is (heel) lang geleden dat ik deze band heb gezien, maar in hun subgenre is dit wat mij betreft nog altijd de beste van Nederland (en daarbuiten). Die nieuwe drummer (vast niet zo heel nieuw meer) is me een beuker van jawelste! OEF! Daardoor komt de band (nog) veel strakker en agressiever over en ik verbaas me er een beetje over hoe goed Disturbance nog altijd is. Hoewel de ‘nieuwe’ nummers prima klinken is het toch vooral die eerste 7” die het meest populair is bij het publiek (en bij mij). Logisch, want dat is dan ook een ware klassieker. Maar ook de performance en het geluid (zeker niet minder essentieel voor een goede show) zijn uitstekende te noemen.
Volgens mij komt het spelen van wat minder shows deze band (en hun performance) ook ten gunste. Ik vond het in ieder geval (op z’n Rotterdams) vet kickuh!

Eigenlijk heb ik niets met Red Flag 77. Tuurlijk, ik heb alles van ze in de kast, maar ik draai het nooit. Echt nooit. Het is me allemaal te simpel, beukt niet hard genoeg en het verveeld me daardoor al na een half nummer. Ik zag er dan ook eigenlijk een beetje tegenop om deze band een uur lang uit te moeten gaan zitten, maar toen de band eenmaal op het podium stond had ik daar allemaal geen last meer van. Wat gaaf was dit! De lekker simpele meezingers werden door een groot deel van het publiek luidkeels opgepikt en de voetjes gingen van de vloet. En niet alleen op de Rose Tattoo cover (Nice Boys), maar juist ook het eigen werk van de band. Wat ik op plaat als een zwakte zie is vanavond duidelijk hun sterkste punt: binnen no-time staat iedereen te swingen en mee te blèhren. Zeker niet de beste show van het jaar, maar wel een van de gezelligste!