The Apers zijn nog niet naar huis (nog lange niet, nog lange niet...) en dit keer brengt het tourverslag ons naar Italië. Stokbroden en kaas worden ingeruild voor pasta en pizza's, maar bier en punkrock zullen ze daar ook vast wel hebben. En anders komen The Apers dat wel even brengen! Eens kijken wat Kevin ons deze keer te melden heeft...

Zondag 30 Oktober
We waren toch al in de buurt, en we komen er na 11 jaar nog steeds graag, dus hebben we aan onze tour de France ook nog maar een Giro D'italia vast geplakt. Al sinds 2000 spelen we elk jaar minstens een paar shows in het land van de pizza en de pasta. Ramones, Queers en Screeching Weasel zijn echt groot hier, en ook The Apers doen het niet slecht. Ons boekings bureau Otis heeft een 7-tal mooie locaties opgezocht waar we de komende dagen mogen vertoeven, met gitaren en al. Tegen 11 uur werden we wakker op de zolder van The American Dreamer in Annonay, Frankrijk. Afgelopen avond was het tamelijk laat geworden, maar door het terugzetten van de klok bleef de schade beperkt. In de club waren jongelui bezig met schoonmaken, alleen onze backline stond nog in de weg. Bus ingeladen, de laatste croissaints verorberd en op naar Italia. De wiet zat diep in mijn slaapzak verstopt en werd ook nog eens gecamoufleerd door een penetrante kaaslucht. De Tom Tom voerde ons dwars door de bergen, door de Frejus tunnel zo Italië in. No problemo, alleen meer dan 100 euro aan tol, wel een beetje een schande. In Turijn aangekomen was de club nog dicht dus zochten we een barretje op voor een paar Birra Moretti en potjes Asshole. Shithead zijn we zat. Om half 7 naar United Club. Iedereen was daar al druk bezig, en we werden hartelijk ontvangen met biertjes. Uitladen, soundcheck, het ging allemaal belachelijk snel. De laatste 8 shows waren we altijd met 12 man, en dan gaat alles zo langzaam. Behalve bus in en uitladen dan :) Er was voor ons gekookt, twee pastas en kip met citroen. Na het eten kwamen de eerste bekenden binnen, en werd het gezellig met een video van GG Allin. Tegen 11 uur stonden we op het podium. Echt druk was het niet, want door miscommunicatie was er geen promo voor de show gedaan. Maar voor 25 man kan het ook leuk zijn. Het was echter wat saai, dus snel maar weer naar de bar. Om 3 uur was het mooi geweest en reden we naar het huis van Mario, de baas van de club. Worst, parmesaan en de wiet uit mijn slaapzak. Mikey en Max op de hoogslaper, buono notte of zoiets.

Maandag 31 Oktober
Ge-wel-dig geslapen. Wel had er heel de nacht een mini wietplantage naast mijn hoofd staan loeien, maar de geur had waarschijnlijk alleen maar bij gedragen aan een goede nachtrust. Soort van 'sleepy' thee... Snel de douche in, want ik had bij het nachtelijke toilet bezoek al een boiler zien hangen, en dat betekent meestal koud water voor de laatste die wil douchen. Mario, onze gastheer, was ook wakker en begon als een malle pasta pesto te koken. Wijntje erbij? Maar doen he? Het was inmiddels al 1 uur, dus snel naar de club om onze backline te halen en door naar Fidenza. Een saaie 3 uur later stonden we voor het Fidenza Outlet Center. Het was vandaag namelijk Halloween en The Apers laten meestal geen gelegenheid ongemoeid om te verkleden. Helaas zowel in het outlet center als in het stadje zelf niks te vinden. Dan maar naar de bar voor een potje kaarten en wat Corona's. Kaarten was echter verboden, dus moesten we in de kelder gaan zitten. Elke ronde biertjes ging vergezeld van een gratis pizza, olijven en chips. Olandesi! Om een uur of half 8 gingen we eens kijken bij de club. Stefano, de man in charge, was net aangekomen en we konden gelijk inladen. Lange soundcheck met een italiaan die geen andere taal als zijn eigen sprak. De andere twee bands arriveerden ook. Debra Jean, de lokale poppunk / powerpop Djane begon ijverig hits te draaien, er was koude pasta en het volk kwam mondjesmaat binnen. Max, Serena en Paula, die er gister ook waren, waren wederom van de partij. Eerste band The Photogenics. Tja, niet echt bijzonder. Tweede band Cani Pazzi, italiaans voor gekke honden. Echt gek waren ze niet, maar ze kunnen wel spelen, en ze zongen in het italiaans. Toen wij, een tamelijk lompe show, met een paar wilde dansers en een grote groep mensen in volle verbazing. The idiots are taking over. Bij het laatste nummer Roby Riccobelli van de Monster Zero band The Riccobellis nog op het podium gehaald om bas te spelen, en ik ben zelf maar mee gaan dansen. Toen we klaar waren, was het 2 uur en moesten we helaas nog tot 4 uur wachten op Stefano, waar we zouden slapen. Na 10 shows en 11 uur drinken, begint mijn lichaam langzaam vol te lopen met moeheid en snot. Ik trok het slecht. Stefano woonde echter niet om de hoek, dus nog een half uur over kleine landweggetjes. Gelukkig zijn we nu nog met zijn vieren en was er plek zat. Morgen maar wat minder drinken, ben hier immers om shows te spelen. 

Dinsdag 1 November
Uiteindelijk komt ie altijd wel een keer langs, zeker op tours langer dan een week: De man met de hamer. In mijn geval meer een man met een emmer vol slijm en snot. Een lichte kater, gecombineerd met een beginnende verkoudheid, en nog 5 shows te gaan. Dit wordt erop of eronder. Gelukkig kon er gedoucht worden met heet water, en kookte onze host wederom pasta voor het ontbijt. Om 2 uur reden we terug naar de club om onze backline op te halen. Daarom slechts een uurtje rijden naar de Lio Bar. Een geweldige tent waar het elke dinsdag groot feest is. We waren veel te vroeg, dus parkeerden we de bus voor de deur en begaven ons naar het nabij gelegen winkelcentrum om temidden van de shoppende italianen een paar potjes Shithead te spelen. We haddem om 7 uur bij de club afgesproken, maar toen we bewust een half uur later aankwamen was er nog niemand. Gelukkig hoefden we niet al te lang meer te wachten totdat eigenaar Lino verscheen. Monster Zero band The Riccobellis kwamen ook aan en alle zooi werd ingeladen. Korte soundcheck waarbij tot twee keer toe de zekering in Mikey z'n versterker sprong. Voor veel spullen van onze backline is het waarschijnlijk de laatste tour. Gelukkig hadden Riccobellis ook een versterker mee, problem solved. Vervolgens gingen Ivo ik naar het radiostation Onda d'Urta voor een interview en wat plaatjesdraaierij. We vertelden over Monster Zero Records en alle bands, ons aankomende festival in Innsbruck en onze punkrock filosofie. Tevens dronk ik mijn eerste en laatste biertje van de dag. De verkoudheid hield aan helaas. Terug bij de club was er al aardig wat volk, en om half 12 telden de Riccobellis af voor 25 minuten dikke Ramones punk. Daarna onze show, erg gezellig, met hier en daar wat foutjes en een verdwijnende stem van de leadsinger. Fat fun. Na afloop dronken de overige Apers aan de bar, terwijl ik alle tour financiën doornam met Franz van Otis Bookings, onze italiaanse boeker. Mikey verdween in de Brescia nacht, Ivo en ik laadden de bus in en Max gooide nog even zijn maaginhoud op straat. Op weg naar de slaapplaats was het nog even billenknijpen, want de politie bleef erg langzaam voor ons rijden, en in mijn jaszak zat toch nog zeker 7 gram wiet. Gelukkig nam ie een andere afslag en konden we gelijk onze bedden induiken. Wifi en schone lakens, het zijn de kleine dingen die het doen zong Bob de Rooij al eens.

Woensdag 2 November
Eerste sms om half 11 van Matteo uit Genua: “Hey omo, see you tonight. You are the gay”. Tweede sms om 11 uur van Mikey, die ergens anders was blijven slapen: “Yo kev, ik ben nu bij de club, hoe laat zijn jullie daar?” Pech voor Mikey, we hadden pas om 1 uur afgesproken met Simone en Roby van The Riccobellis. Wat we wilden eten? Iets met bestek en echte borden. Uiteindelijk werd Mikey opgehaald en zaten we om half 2 aan een mooie ronde tafel in een Italiaans restaurantje. Pasta en salade, lekker gezond. Kon ik ook wel gebruiken, daar ik inmiddels overliep van het snot. Ook was mijn stem langzaam aan het verdwijnen. En ik blijf toch de zanger he? Na het eten namen we afscheid van onze vrienden, die we begin december weer in Innsbruck zien tijdens de Monster Zero Mash. Next stop Genua! De laatste keer dat we daar waren was in 2006 met de Zatopeks, dus ik was erg benieuwd. Vroeger speelden we daar elke tour, maar nu dus al 5 jaar niet meer. De club was, ondanks dat we er al eens gespeeld hadden, moeilijk te vinden. Genua is echt oud en gigantisch, en niet gemaakt voor grote bussen. Uiteindelijk stonden we om 6 uur, de afgesproken tijd, voor de deur en moesten we weer wachten op iemand met de sleutel van de deur. Ivo haalde de bus, en al onze zooi werd naar binnen gebracht. Tijdens de soundcheck bleek dat Mikey's versterker het begeven had. Dus maar wachten op de supports. Op naar de pizzeria voor pizzas en een beetje Champions League. En toen was het om 11 uur tijd voor The Locals, een bandje bestaande uit allemaal Simone's, Matteo's, Giovanni's die we allemaal van gezicht wel kenden van onze vroegere shows. 90S style Lookout met een Italiaanse tongval. Tweede band The Ratbones waren vier kalende Ramones fans die nog net geen coverband waren. En toen was het tijd voor show van The Apers. Mikey en Max zongen veel mee, en ik rochelde over de muziek, maar het werd erg gezellig. Stagedivers, de microfoon door mijn gebit geboord en uit volle borst meezingen. Punkrock. Na het optreden was het echter snel gedaan met de punkrock, want het was Studenten Disco tijd... Stroboscoop(?), blacklight, lomp dansende Italianen en vier zieke, zwetende Apers die de bus in moeten laden, twee trappen naar beneden, en tegelijkertijd op moeten letten dat er niks gejat wordt. Natuurlijk waren alle support bands en bevriende mensen hem al lang en breed gepeerd. Een stressig half uurtje later volgden we Flavio de promoter op zijn scooter door de straten van Genua. Het was afzien, maar de merch verkopen maakten een hoop goed. Flavio woonde 4 hoog maar had genoeg bedden en warm water. Hoestend viel ik in slaap.