Wegens grote teleurstelling en achterblijvend succes van het vorige tourreport van The Apers doen we het gewoon nog een keer! Dit keer een tourreport van The Apers in Frankrijk, maar daardoor zeker niet minder punkrock. Dit is wat Kevin Aper had te melden over punkrockende stokbrood vreters en meer...

Vrijdag 21 Oktober
Daar gingen we weer! Na een weergaloos goede tour in het stokbroden land in 2010, had ons Franse label Dirty Witch Records ons overtuigd om ook dit kalender jaar onze zuider-zuider buren weer te bezoeken. Mijn wekkertje stond om 7 uur, en 2.5 uur later stonden gitarist Max Power en ik voor de balie van Diks Autoverhuur in Amstelveen. Met dank aan Just Like Your Mom. Nu alleen nog een adresje in Rotterdam. Anyway, terug naar onze oefenruimte in Lekkerkerk, om de hele backline en 600 kilo merchandise in te laden. Ons labeltje Monster Zero loopt op volle toeren, maar het is wel een gesjouw. Nu is mij verteld, ook dat is punk, dus vooruit maar. De Krimpenerwaard uit, op naar Rotterdam voor de andere helft van de travelparty. Oud-gitarist Marien Nicotine kwam ons nog even uitzwaaien met z'n zoontje. Ook had hij de zojuist verschenen LP van zijn nieuwe band The Windowsill bij zich. Nog meer merch, lekker bezig! Drummer Ivo en gitarist Mikey achterin, let's do this. De van mijn moeder geleende tom tom voerde ons over Antwerpen, Brussel en door Luxemburg naar het noord-oosten van Frankrijk. Daar we deze avond nog geen show hadden, zochten we tegen 7 uur een supermarkt en een Formule 1 hotel. Morgen eerste show, maar omdat het zo'n tering eind is, rijden we zulke stukken vaak in twee dagen. Is ten eerste heel relaxed, en ten tweede komen we zo ook nog toe aan ellenlange kaartspelletjes en goedkope rode wijn. Een win-win situatie. Tegen half 12 had iedereen echter al genoeg van de harde worst, potjes Shithead, vin du pays en kleine flesjes Kronenbourg. Bonne nuit.

Zaterdag 22 Oktober
Fris en fruitig was niet helemaal van toepassing, maar de welwillendheid was aanwezig. Formule 1 hotels zijn niet superluxe, maar iedereen heeft wel een bed, kan douchen en zijn apparaten opladen. Drie dingen die van essentieel belang zijn, weten de tourende mensen onder u. Nog maar een stop bij de supermarché en op naar Montbeliard, waar we onze eerste show van de tour gingen spelen. Afgezien van enkele probleempjes met een tom tom die niet uptodate was, verliep de reis voorspoedig, en tegen de klok van 4 arriveerden we bij Atelier de Moles, de club. Sons Of Buddha en Los DiMaggios, de twee bands waar we alle 8 shows in Frankrijk mee spelen deze tour, waren er ook, en hun bus was al uitgeladen. Franse mannen kussen elkaar graag, dus had ik me niet voor niks geschoren. Er werden afspraken gemaakt over de backline, en de promotor kwam met Finkbrau bier en bonnetjes voor gratis pizza. Lolo van Dirty Witch Records arriveerde, dus het feest kon beginnen. Los DiMaggios uit Bordeaux begonnen om 21:30 en speelden een setje van vermakelijke poppunk. Next stop Apers. Het alweer een paar maandjes geleden dat gitarist Max Power had meegespeeld, maar de show ging lekker. Alleen kwam mijn gratis pizza halverwege naar boven, en daarna op het podium terecht. Beetje goor. Het publiek was ietwat aan de bevroren kant, maar scheen het optreden toch te waarderen. Na ons was het de beurt aan Sons Of Buddha, de andere band van Ed van Uncommon Men From Mars. Retestrakke poppunk ala Descendents en Jawbreaker, met een hint Nerf Herder. Ze speelden ook een Apers cover die op de split CD met The Apers staat, nu verkrijgbaar ;) Na de show was het snel uit met de pret, maar er werden nog wel gratis hotdogs uitgedeeld. Het laatste beetje NL wiet werd soldaat gemaakt, en Lolo bracht ons naar het huis van de promoter. Met 12 mensen in één huis slapen is altijd een beetje tricky, maar iedereen had plek. Een laatste rondje poppers in de keuken deed het licht uit. Wederom, bonne nuit.

Zondag 23 Oktober
In mijn enthousiasme om een goede slaapplaats te vinden toch duidelijk een verkeerde keuze gemaakt. Die kleine Ikea slaapbankjes zien er altijd goed uit, maar dat deel waar je met hoofd ligt is 10 keer harder dan de rest. Als of je met je hoofd op een vensterbank ligt. Maar goed, het THC niveau in mijn bloed was hoog genoeg voor een paar uurtjes, en daar moet je het op tour vaak mee doen. Het Franse deel van onze reisgroep was al vroeg in de weer, maar ik kon zowaar douchen met warm water. Inpakken en op naar Parijs. Een dure rit, 55 euro voor tol, zonder al te veel verkeer. En toen opeens in file op de ring van de lichtstad. Gelukkig was het zondag en viel het allemaal mee, en om 5 uur stonden we met gevarenlichten aan op de stoep voor Les Combustibles. De show was georganiseerd door Monster Zero band Maladroit, een goeie nieuwe punkrock band met leden van Guerilla Poubelle. Ook zij zouden spelen vanavond. Maar eerst moest er opgebouwd worden. Geen backstage, geen opslagruimte voor gitaren en flightcases, en toch vier bands met teringzooi. Op zulke momenten was je liever een DJ. Uiteindelijk lukte het toch allemaal, alleen was het gangetje bij de ingang bijna niet meer toegankelijk door de enorme hoeveelheden merchandise. Los DiMaggios als eerste, een leuke set met veel interactie tussen de band uit Bordeaux en de Parijzenaren. Next stop Maladroit, met hun door Dear Landlord geïnspireerde punkrock. Local heroes ten top. Maar gelukkig ging het publiek ook bij ons los. De meeste songs werden uit volle borst meegezongen, stagedivers zwommen op de 150+ massa. En dat op een zondag, het leek België wel! Na ons bracht Sons Of Buddha het feest naar een kookpunt, letterlijk en figuurlijk. En om half 1 was het voorbij. De doorgezweette t-shirts van de 15 bandleden spraken boekdelen, een top avond. Hangen, shotjes, merch verkopen en met veel ge-eikel de bussen weer ingeladen. Olivier van Maladroit nam ons mee naar zijn huis voor pasta met ketchup en magnetron worstjes. Ik zeg tot morgen.

Maandag 24 Oktober
I don't wanna sound queer or nothing, maar wakker worden en uit het raam kijken in Parijs heeft toch iets speciaals. Jammer dat mijn mond zo ongelofelijk schraal is van 2 dagen tegen zweterige microfoons schuren en daarna buiten peukies roken... Even langs de apotheek voor lipgloss en weer helemaal het mannetje. Op de ring van Parijs was het nog een beetje druk, maar richting de bestemming van vandaag, Tours, werd het steeds rustiger. Max zijn schoenen waren kapot, dus nog even langs een supermarkt voor shoes en beers. Vervolgens een cafe gezocht in het centrum van Tours, om een paar potjes te kaarten. Het was gaan regenen, maar het mocht de pret niet drukken. Rond zessen liepen we naar de club van vanavond, Le Canadian Café. Een heel klein barretje in het oude centrum van de stad. Afgelopen jaar was het hier een gekkehuis geworden, dus we hadden er zin in. Met veel pijn en moeite alle teringzooi van 3 bands naar binnen gestouwt, en toen kon het feest beginnen. Eerste band half 8, curfew 10 uur. We speelden weer als tweede, en het zaaltje stond bomvol. Een wat gezapige maandag avond sfeer, maar de meeste hoofden deinden mee op de beat. En toen om 10 uur de live muziek voorbij was kon het feest echt beginnen. Een kleine veldslag bij de merch, Mikey aan de ontelbare shots met de bar eigenaar, een interview met een funk radio station, hash joints en een promoter die graag naar huis wilde. Kortom, helemaal in orde! Uiteindelijk gingen de Franse bands naar de slaapplaats, maar wij zijn gewoon gebleven tot het eind. Een vriendelijk meisje bood ons haar woonkamer vloer aan. Dus naar haar huis voor nog wat wijn en slappe verhalen. Dat was hem weer, niet slecht voor Lundi.