Op het moment dat ik neig te zeggen dat ik een beetje genoeg heb van Frank Turner komt England Keep My Bones uit. Ik vond Poetry of the Deed een prima album, maar als zelfs de rek een beetje uit het geniale Love, Ire and Song begint te geraken lijkt het tijd dat ik mijn heil bij een andere troubadour moet gaan zoeken. Toch doet deze nieuwe plaat, geheel tegen mijn verwachting in, het in eerste instantie wel weer voor me. Hoewel ik de Engelsman het beste trek met enkel een tokkelent gitaartje weet hij zijn nummer ook met een volle bezetting prima uit de verf te laten komen. De meesten weten ondertussen dat Frank heeft gekozen om zijn geluid met een volledige band te omlijsten en ik hoor weinig mensen daar positief over. Ik was daar eentje van, maar hoor nu wel de mogelijkheden die het biedt. Van mij had het niet per se gehoeven, maar misschien is het wel essentieel om de interesse er bij te kunnen houden.
Waar ik die Rock ‘n’ Roll EP aanduidde als het begin van het einde blijkt England Keep My Bones juist het begin van iets nieuws. Net als bij zijn eeuwige vergelijking (Billy Bragg) vind ik blijkbaar niet alles even goed. Dit album heeft echter voldoende charme en positief momentum om overeind te kunnen blijven. OK, een nummer als English Curse laat pijnlijk zien dat zijn stem technisch niet de beste is in het genre, maar over de gehele linie staan er toch ook weer wat pareltjes tussen. Ook heeft Frank met nummers als Wessex Boy, Redemption en Glory Hallelujah met de traditie gebroken om zijn beste nummers vooraan op de plaat te zetten . Ach... Het is allemaal verre van verrassend, maar toch is het wel verrassend dat ik het allemaal zo goed trek. Mensen die, zoals ik, na Poetry of the Deed en Rock'n'Roll EP weinig hoop meer hadden op een hele gave plaat zouden Frank Turner nog een kans moeten gunnen: England Keep My Bones is namelijk een uitstekende plaat geworden.
Ik ben echt reuze benieuwd. Maar eens kijken of Spotify hem al heeft.
En zijn stem niet de beste in het genre? Hij is de enige van wie ik tot nu toe kippenvel heb gekregen. En over die beste nummers... Long Live The Queen vind ik het beste FT nummer en die staat wel degelijk op kant B. Maar goed, mierengeneuk van de bovenste plank, ik ga deze plaat zoeken!
Of het je raakt staat natuurlijk los van of het kwalitatief een goede stem is. Ben het wel met je eens trouwens dat long live the queen een supergoed nummer is, maar alle drie de albums kakken een beetje in op het einde. Misschien komt dat omdat ik steeds bij kant A begin, maar ik vind over de gehele linie de A kant (van alle drie zijn eerdere albums) altijd een stuk beter dan de B kant.
Of het je raakt staat natuurlijk los van of het kwalitatief een goede stem is. Ben het wel met je eens trouwens dat long live the queen een supergoed nummer is, maar alle drie de albums kakken een beetje in op het einde. Misschien komt dat omdat ik steeds bij kant A begin, maar ik vind over de gehele linie de A kant (van alle drie zijn eerdere albums) altijd een stuk beter dan de B kant.
En wat betreft English Curse snap ik je wel Marnix. Wist niet dat het een A Capella nummer was. Doet me denken aan Tracy Chapman's Behind The Wall, maar dan op zijn Brits, zowel qua tekst als qua klank.
Ook ein-de-lijk die Rock 'n Roll EP maar eens gehoord en die vind ik eigenlijk ook best goed!
Hoe vaker ik dit album luister, hoe beter ik hem vind. Ook de 3 bonusnummers zijn erg fijn. Ik ben bij elke release bang dat het tegen gaat vallen, maar gelukkig niet <3
Not everyone grows up to be an astronaut
not everyone was born to be a king
not everyone can be Freddy Mercury
but everyone can raise a glass and sing.
