Groezrock 2011 overtreft alle verwachtingen
Al voordat ik aankom op Belgische grond heb ik het voorgevoel dat de twintigste editie van Groezrock wel eens de leukste aller tijden kan worden. Het weer, de mensen en vooral ook de line-up werken daar in ieder geval aan mee. Met dank aan de mensen van Shield Recordings voor het rijden en het bier.
DAG 1
Met bandnamen als Army of Freshmen, Bleed From Within, Miss May I, The Acacia Strain, We Came As Romans en (persoonlijk favoriet!) Cute Is What We Aim For lijkt het me een wijselijk besluit om eerst stevig te gaan indrinken en een fotograaf te regelen. Dat gelukt hebbende kom ik erachter dat ik The Black Pacific heb gemist. De nieuwe band van Jim Lindberg (bekend van Pennywise natuurlijk) scheen het alleraardigst te hebben gedaan en daar baal ik eigenlijk wel een beetje van.
De eerste echte keus die gemaakt moet worden is tussen Grey Area en Danko Jones. Omdat de laatst genoemde overal hetzelfde trucje uithaalt en ook ieder jaar wel ergens te bezichtigen is kies ik logischerwijs voor oud-Victory Records band Grey Area. De band is er eentje voor de fijnproevers, maar doet het buitengewoon goed. Hoewel ik wel meer mensen ken die claimen dat ze fan van deze band zijn en dat het goed moest zijn, wist ik niet dat het live nog steeds zo strak was. Prima zang ook trouwens (die ik op plaat nog wel eens vind irriteren).
Dan is het tijd voor Thursday die (helaas helaas) overlap hebben met No Friends en Sick of it All. Ook zaterdag, dan op de mainstage, zal het opvallend rustig zijn bij de band. Aangezien ik later hoor (en van de laatste tien minuten ook oppik) dat de NYHC-legendes eigenlijk maar matigjes uit de verf komen (wellicht ook door het overwegend slechte geluid op de mainstage?) ben ik blij dat ik voor No Friends heb gekozen. Thursday speelt daarvoor nog even Full Collapse integraal. Ondanks dat ik weet dat de plaat legendarisch is en de band prima staat te spelen besluit ik toch maar naar No Friends te gaan. Mijn nieuwsgierigheid om het projectje van Tony (Municipal Waste) te gaan kijken is toch echt te groot, maar fans van het eerste uur hadden het prima naar hun zin bij Thursday. Logischerwijs is rustig in de tent bij No Friends. Natuurlijk is dat jammer, maar de band heeft er schijt aan en blaast lekker door. Wat dat betreft had ik ze toch graag gezien in de kleine zaal van 013.
Ook Millencolin speelt een album integraal: Pennybridge Pioneers. Aangezien ik ze vorig jaar heel slecht vond besluit ik Cancer Bats te gaan kijken die lekker van beukenstein gaan. Een goede indicator voor Every Time I Die die later op het podium staan als Further Seems Forever speelt. Helaas is dat ook tegelijk met Shai Hulud (die ik dus gemist heb), maar dan had ik maar beter in m’n programmaboekje moeten kijken. Op zaterdag hoor ik dat ook Further Seems Forever last had van het geluid en ook niet echt goed speelde in z’n geheel. Omdat ik in de merchandisetent moest slapen, welke om 23:00 dicht zou gaan en waarna je er niet meer in kon komen, moet ik bands als Hatebreed, Underoath en Flogging Molly overslaan. Daar heb ik, aangezien ik die bands niet zo hoog heb zitten en ze allemaal al een paar live heb gezien, niet zo heel veel moeite mee.
DAG 2
In de ochtend vat bassist/ zanger Chicken van Dead to Me nog even de Groezrock vrijdag samen met de zin “You know what’s good about metalcore bands? Nothing! Here’s some punkrock!”. Wat me opvalt is hoe het publiek reageert op de toch ietwat matige tracks van African Elephants. Na het vertrek van zanger/ gitarist Jack Dalyrmple is de band wat mij betreft sowieso verzand in middelmatigheid, maar Sam Johnson (de dag ervoor al op het podium met No Friends) doet wel aardig z’n best om de band uit dat gat te trekken. Gelukkig zingt ie niet zo vreselijk vals als de vorige stand-in.
Ik pak nog even heel snel een stukje Blacklist Royals mee die heel erg lekker klinken, maar ondanks dat ik het graag zou afkijken zie ik toch echt veel liever Teenage Bottlerocket. De band, die bijna alle echte hits in het begin van de set heeft verstopt, is veruit het beste wat ik op het Mainstage heb horen klinken. De set leunt voornamelijk op Warning Device en They Came from the Shadows, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Wat mij betreft, Descendents vanwege hun exclusiviteit even buitengesloten, de band van het weekend.
Via het vreselijk saaie Old Man Markley loop ik naar Cruel Hand omdat ik het gaaf vind om Belgische kids hard los te zien gaan op de Bridge Nine bands, maar het valt me een beetje tegen dus duik ik maar weer eens de merchandisetent in voor wat bier en een lunch.
De eerst volgende band die ik zie is Dear Landlord. Aangezien Dear Landlord de hele tour exact dezelfde setlist aanhoudt zullen de kids die deze band aan het werk gezien hebben niets nieuws horen. Dat maakt verder niet uit, want het gaat opvallend goed los op de poppunk band uit de No Idea stal.
Na wat lekker in de zon te hebben gehangen tussen wat podia is het tijd voor een stevige portie emo: een akoestische set van Dashboard Confessional. Hoewel de zang bij vlagen echt hemeltergend vals is (het leek wel of ie door het publiek meer te laten zingen steeds meer z’n eigen stem kwijtraakte), vind ik het megacool. Die Mtv unplugged plaat, waar het gros van de gespeelde nummer wel opstaan, zet ik nog altjid met plezier op. Ook mooi hoe boeren met Peter Pan-petjes luidkeels meeblehren tussen de 14-jarige meisjes.
Bands als Comeback Kid, Snapcase (vorig jaar nog afwezig ivm vulkaan) en Madball doen het traditiegetrouw altijd goed op Groezrock. Aangezien ik deze hardcorebands een stuk of 10x heb gezien hoeft het voor mij niet meer zo nodig dus kies ik eieren voor m’n geld. Natuurlijk ga ik nog wel even Boy Sets Fire (hoe aangenaam klinkt de stem van Nathan Gray!) meepakken, maar ik wil me eigenlijk een beetje sparen voor Descendents.
Aangezien Brotherhood Foundation altijd al een enorme schijtband was sla ik deze gasten ook over, maar een stuk pijnlijker is het moeten missen van het opvallend goed spelende Blood for Blood. Tegenwoordig met Billy Biohazard op gitaar en zang (wat toch voor wat extra groove lijkt te zorgen) komen de beukende nummers moddervet uit de speakers. Mother Dear, Spit in your Face en Some kind of Hate heb ik gelukkig nog mee kunnen pakken, maar als het niet om Descendents ging was ik hier maar wat graag blijven hangen.
Descendents was voor mij (en velen met mij) de band van het festival. Milo en z’n vriendjes zouden wat matjes op het podium hebben gestaan volgens sommigen, maar ik kon het er prima mee! Goede sfeer, goede setlist en goede show. Echt heel erg tof. Ondanks dat ik graag nog wat had willen nagenieten is het rennen geblazen naar CIV in de Etnies tent. Aangezien ik ver achterin de afgeladen tent sta ga ik niet helemaal mee met de kolkende kids, maar dat het hier om een onverwacht hoogtepuntje gaat merk je meteen. Kids die voor het suffe Air Guitar Record of voor Saves the Day hebben gekozen hebben hier keihard de plank misgeslagen. Wat een feest!Dan is het tijd voor Dropkick Murphys die nagenoeg tegelijk met H2o op de planken staan. Ook daar is er een soort reünie, maar dan met oud-zanger Mike McColgan (tegenwoordig Street Dogs). Al Barr en vrienden spelen een setlist waar ook de fans van het eerste uur wel wat mee kunnen, maar degene die bij H2o stonden hebben ook zeker waar voor hun geld gekregen. Ook zij kregen hulp op het podium (in de vorm van Freddy Madball) die natuurlijk met het geflopte Hazen Street aan de haal ging. Ik was er zelf voor het grootste deel niet bij, want ik was alweer bezig met de merchandisetent opruimen. Ik laat dan ook NOFX voor wat ze zijn (hoewel ik later hoorde dat ze vele malen beter waren dan vorige keer Groezrock) en bedenk me dat deze overdaad aan toffe bands wel eens het beste Groezrock ooit zou kunnen worden. Misschien als de organisatie volgend jaar een Green Day of een Rancid weet te strikken dat het nog een beetje hier in de buurt komt, maar zelfs dan twijfel ik of het zo gaaf gaat worden als dit jaar. SUPERVET!
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|