Dat een aantal normalo's tijdens concerten moeilijk normaal kunnen doen blijkt maar weer eens op de show van The Gaslight Anthem in 013. Ik had me er van te voren op ingesteld en maakte me er niet zo druk om, maar het scheelde bar weinig of er waren een paar maandagochtend op het werk gekomen met een blauwgekleurd aandenken op de snuit. De eind 40-ers, duidelijk fan van Springsteen, lieten zien dat er nog voldoende hoop is zodra je als normalo wat meer jaartjes op de teller hebt staan: buikige en kalende mannen staan gezellig te swingen, dansen en mee te zingen. Ik vond het cool! Het goede geluid en de aanstekelijk positieve uitstraling van Chuck Ragan en Brian Fallon waren ook zeker debet aan de goede vibe. Helaas was het eerste kwart van The Gaslight Anthem-set ronduit slecht, maar toen de band eenmaal de smaak te pakken had werd het alsnog een uitstekende avond. Ik durf het zelfs heel erg goed te noemen.

Wij zijn rond de klok van achten op tijd genoeg om Sharks even mee te pikken. Helaas weet de Engelse band, zoals zoveel Engelse bands, het live niet waar te maken. Met name de gebrekkige uitstraling en de extreem valse zang (die me opvallend veel deed denken aan Brian Fallon op de eerste tours) zijn een doorn in oog en oor. Als de band aan het einde van de set nog even een hemeltergend slechte Clash cover speelt komt Chuck Ragan maar even helpen (die kon het van achter de coulissen vast ook niet meer aanzien).Mijn suggestie is om veel blijven oefenen, want de eenzijdige Show of Hands 10” (na dit optreden vast niet door al teveel mensen opgepikt) is echt wel de moeite waard. Live klinkt de Gaslight Anthem rip-off echter nog veel te sloppy. Het kan het publiek, waarvan een deel zelfs verbaast is dat er überhaupt meer bands spelen dan alleen TGA, ook duidelijk geen hol schelen en laat dit weten door recht voor het podium ongeïnteresseerd de andere kant op te kijken en in de hal te gaan staan ipv in de zaal.

Dan is het tijd voor Chuck Ragan. Hij heeft wel eens vaker op grotere podia gestaan, maar iedere avond voor een bak vol normalo publiek spelen lijkt me een straf die amper financieel te compenseren is. Ook deze avond heeft Chuck, die dit keer wel weer met John Gaunt maar zonder Digger Barnes speelt, het moeilijk met de grote hoeveelheid Nederlandse hippenflikkers. Zelfs recht voor het podium staat de helft van het publiek met de rug naar de muzikanten toe en schreeuwt zo hard mogelijk boven de muziek uit. Dit komt de sfeer niet ten gunste, maar de show is desondanks erg goed. Wat mij betreft mag er trouwens wel weer een nieuwe plaat uitkomen of wat langer wegblijven, want ik het idee dat ik deze set al een keer eerder heb gehoord (behalve dan het ene nieuwe nummer dat wordt gespeeld). Ik vond het trouwens wel tof dat Tim van Tol, die de laatste keer dat ik Chuck zag mocht openen, ook nog even kwam het podium op klom. Niet iedereen deelde die mening, maar zoiets hoort wat mij betreft bij dit soort shows en muziek ook al heeft de grote zaal van de 013 niet echt de daarbij behorende uitstraling. Wat betreft gastoptredens had ik ook wel verwacht dat Brian Fallon nog even een nummertje mee zou doen, maar voor dit samenspel wordt gewacht tot de toegift van The Gaslight Anthem.

Op een half handje volk na dat liever wat meer van Chuck Ragan had gezien (mezelf incluis) is iedereen natuurlijk gekomen voor The Gasligth Anthem. Dat promotie van the Boss himself en een goede show op Pinkpop zich terugbetaald in volle zalen blijkt uit de uitverkochte 013. Het ging misschien wat snel, maar The '59 Sound was ook wel een extreem goede plaat en ook American Slang mag er wezen. Nadat er gezellig wordt bijgekletst met Nico Revealed en vrouw, de afschuwelijk lelijke backdrop aandachtig is bekeken en er nog wat slokken pils wordt gedronken begint de set met twee nummers van de nieuwe plaat. Ondanks dat American Slang een veel minder vals zingende Brian Fallon ten gehore brengt (wat uithalen daargelaten) denk ik dat het verstandig was om bier in plastic glazen te verkopen: wat een vreselijk valse kraai is het toch! Enthousiasme en een vriendelijke lach kan maar deels compenseren dat het eigenlijk een matige muzikant is. Het meest valse en vreselijkste wat ooit gehoord is in de grote zaal van de 013 moet haast wel I Put a Spell on You van Screamin' Jay Hawkins zijn. Verbaast en gepijnigd kijken muziekliefhebbers om zich heen: dit is echt verschrikkelijk! Als er drie nummers later nog steeds weinig verbetering te constateren is wordt er door deze en gene al zenuwachtig op het horloge gekeken. De band blijkt echter amper op een kwart van de setlist te zitten. Dit alles deed me denken aan het matige optreden in de Effenaar van vorig jaar, maar zoals gezegd werd het daarna een (heel) stuk beter.
De stembanden raken gelukkig gedurende de show wat warmer wat de muziek en show absoluut ten gunste komt. Na een nummertje of acht/ negen wordt het zelfs erg goed. Heel erg goed misschien wel. Het tweede deel van de set, met Blue Jeans & White T-Shirts, Miles Davis and the Cool, 1930 en The ’59 Sound, is ook qua nummers een stuk interessanter en de zaal lijkt er ook wat meer in te komen. Wanneer de band na een nummertje of twintig weggaat om te beginnen aan toegejuicht te worden voor de encore ben ik behoorlijk murw geslagen door de overvloed aan TGA-nummers. De band heeft daar duidelijk schijt aan en komt terug het podium op om een toegiftje of zeven/ acht (!!) te spelen. Te beginnen met een voorproefje van de aanstaande Revival Tour: dus toch eindelijk Chuck en de Brian samen op het podium. Daarna wordt er een dude met een mondharp het podium opgetrokken (ik mag hopen dat dit niet in scene is gezet!) om muzikale ondersteuning te verlenen bij Red at Night. Erg leuk en het publiek, waarvan een groot deel nog wel in is voor meer, vindt het allemaal prachtig. Als onder andere persoonlijk favoriete nummers zoals American Slang en Here´s Looking At You Kid worden gespeeld is het dan toch echt tijd om af te sluiten met The Backseat. Dan is het EIN-DE-LIJK klaar.
Bijna twee uur The Gaslight Anthem is natuurlijk alleen voor ware muziekhaters te doen, maar iedereen die de eerste veertig minuten van de set had gemist zou een geweldig goed optreden hebben meegemaakt. Dat is dan ook het gevoel wat achterblijft. Ik betwijfel echter of ik er volgende keer ook weer bij ben. Misschien moet ik halvewege de set binnenstampen, want er zijn maar weinig bands die echt zo lang kunnen boeien. The Gaslight Anthem is dat in ieder geval niet. Het gros van het publiek heeft zich echter op en top vermaakt dus er kan niets anders gezegd worden dat dat het een uitstekende avond was. Volgend jaar eerst maar eens die Revival Tour naar Europa halen dan zien we daarma wel weer verder.