Ondanks dat mijn liefde voor deze band altijd al redelijk lauw is geweest heb ik (de demo incluis) alles van ze in huis, meermaals geinterviewed en in een niet al te ver verleden nog geplugged voor 250 euro. Wat me voornamelijk tegenstaat bij deze band zijn de enorm cheesy teksten en de grote hoeveelheid misses tussen de hits door. Daarentegen denk ik nog steeds dat deze band een supercoole plaat zou kunnen afleveren en ik hoop van harte dat ze dit gaat lukken.
Op wat alweer het vijfde album is van de Street Dogs houden ze het simpel wat betreft de naamgeving. Op die manier lijkt de band een soort van nieuwe start te willen maken en ik heb dan ook goede moed als ik begin aan het album, want potentieel hebben de mannen onder leiding van ex-Dropkick Murphys zanger Mike McColgan zeker wel. Als ik de tracklist zie bekruipt me het gevoel dat deze band zich weer aan dezelfde oude steen gaat stoten. Achttien nummers? ACHTTIEN?! Dat is echt veel teveel van ‘het goede’. De special edition heeft er zelfs nog eens 3 meer! Als deze band de kracht van ‘less is more’wat beter zou begrijpen zouden ze echt veel betere platen en concerten wegzetten, maar ik heb het idee dat de gemiddelde bonehead, kut-normalo of foppunker liever kwantiteit dan kwaliteit voor de kiezen krijgt. Dat biedt deze selftitled plaat in ieder geval wel. Een aantal ijzersterke tracks afgewisseld met compleet overbodige inhaken en meedeinen hoempapa. Eeuwig zonde als je nagaat dat er eigenlijk een klapper van een 12-track album verstopt zit op deze schijf.
Ik weet niet wat je bedoelt met 'dezelfde oude steen ', want Savin Hill kende 15 tracks en de overige albums kenden maximaal 13 als ik me niet vergis. Verder vind ik het ook wat overdreven om eerst te stellen dat je liever kwaliteit dan kwantiteit ziet, waarmee je suggereert dat het album een opstapeling van te veel matige nummers is, maar vervolgens zegt dat er 12 klappers op staan. Begrijp je punt wel hoor, wellicht had het achterwege laten van wat zwakkere nummers een ander gezicht aan het album gegeven, maar ik vind een tweederde aan sterke nummers geen tegenvaller.
Heb zelf 't plaatje ook een paar keer geluisterd. Vond 't album zoals elk Street Dogs album prima wegluisteren, maar was over State of Grace destijds (na een eerste luisterbeurt) enthousiaster. Verder zit 't tempo er wel lekker in, waardoor ik me niet echt stoorde aan 't feit dat er maarliefst 18 nummers op staan.
Savin Hill staan ook maar (en dan ben ik mild!) 7 goeie tracks op. Deze plaat was natuurlijk NOOIT 100 punten waard met zulke cliche teksten en cliche nummers. Deze band zou met twaalf nummers hooguit een 70/ 75 kunnen scoren op basis van muzikaal kunnen. Goeie band wel verder.
Een leuke band op zich maar te serieus moeten ze niet genomen worden. Ik snap wat je bedoelt met te veel mindere nummers, maar net als dropkick murphys (in my honest opinion) is het een beetje een one trick poney. En ja, ik stoor me dan ook na een tijdje aan de eigenlijk minder dan matige teksten en de voorspelbaarheid. Maar ach, biertje er bij en meebrullen dan maar, that's all... :)