The Donots - The Long Way Home
Sinds Pocketrock, ook meteen het grote doorbraakalbum van Donots, hou ik deze band in de gaten. De Duitsers zijn in Die Heimat behoorlijk grote jongens in het alternatieve poppy rockbandcircuit, maar je zou het ondertussen eigenlijk beter als een emo gedreven popband kunnen bestempelen. Zeker na het in mijn oren zwaar tegenvallende Coma Chameleon is er veel teveel experimenteel emogeneuzel ingeslopen. The Long Way Home haakt daar verder op in, maar dat is verkooptechnisch ook wel een voor de hand liggende zet. Wie een complete terugkeer naar simpele poppunk had verwacht heeft er weinig kaas van gegeten.
Ondanks dat er best veel afwisseling te vinden is op deze plaat doet de band mijns inziens echt niets nieuws. Daarmee doel ik er vooral op dat er voldoende bands te vinden zijn die betere gitaarpartijen, betere melodieën en gewoon betere liedjes maken. Daarbij is zanger Ingo Knollmann zeker niet accentloos, maar hij komt er voor een Duitser dan wel weer aardig mee weg. Misschien zijn er in Duitsland weinig bands die in dit stijltje doorgebroken zijn en zijn deze mannen op tijd in dat gat gedoken? Nouja... In Nederland zou ik ook alleen Destine als stijlgenoot kunnen noemen dus wat weet ik er van?
Donots hebben met nummers die beïnvloed zijn door emo, 80's wave-pop, pop rock en zelfs een een klein beetje door country een afwisselend album afgeleverd wat ook nog eens tot een goed geheel is weten te smeden. Hier zullen ze in hun thuisland een dikke voldoende mee scoren, maar ik verwacht niet dat Nederland of een ander land voor de bijl zal gaan. Puur vanwege het feit dat dit veelvuldig en veel beter wordt gedaan. Dat neemt niet weg dat de hardcorefans van het poppy emo-rock/ indie-pop genre hier een prima plaatje voor in de breedte van de collectie hebben.
Score: 52/100
Reacties | ||||||||||||||||||||
|