Groezrock, ondanks vulkaan, groot succes
Wat zullen de medewerkers van Groezrock, naast natuurlijk de duizenden bezoekers, opgelucht zijn geweest toen ergens vorige week weer gevlogen werd. Grote namen als AFI, Bad Religion, Pennywise waren immers nog niet in Europa en zelfs het voortbestaan van het festival stond op losse schroeven. Gelukkig kwam alles nog relatief goed, het uitvallen van Sunny Day Real Estate en Snapcase daargelaten, en kon Europa's grootste punkrockfeest weer in vol ornaat losbarsten.
DAG 1: VRIJDAG
Aangezien we rond 13:30 alles al klaar hebben staan in de merchandisetent wordt het nog een lange, maar bovenal gezellige, zit tot aan de opener: The Swellers. Ondanks dat ik de Amerikaanse band, zeker na het vorig jaar uitgekomen Ups and Downsizing, zie als één van de betere poppunkbands van dit moment kom ik er niet echt in. Het is wel ok, maar ik besluit desondanks om wat rond te lopen over het festivalterrein en raak in gesprek met enkele van de vele bekenden. Hierdoor mis ik (gelukkig!) niet alleen de Christenmetallers van Oh Sleeper, maar helaas ook The Real McKenzies. De McKenzies heb ik zelf al voldoende malen gezien, maar ik ben erg benieuwd naar de reactie van het publiek op deze feestband pur sang.
Dan maar even, op veler aanraden, bij Glassjaw buurten. De Deftones-achtige band doet me helemaal niets, maar ik blijf even hangen bij het Main Stage om Millencolin te kijken. De vervanger van Sunny Day Real Estate zal voor de fans van de band uit Seattle een behoorlijke mispeer zijn, maar daar is bij de festivalgangers weinig van te merken. Al met al is het voor de festivalgangers een prima opwarmer voor het legendarische Face to Face, welke helaas overlap hebben met Banner Pilot. In tegenstelling tot twee jaar terug staat de melodieuze punkband uit Californië dit jaar wel met vier man op de planken en klinkt als een klok (het podiumgeluid buiten beschouwing gelaten). Als ik ook nog eens hoor dat de band bezig is met een nieuw album wat deze zomer zal gaan uitkomen ben ik helemaal gelukkig!
Toch nog even snel langs Banner Pilot waar ongelofelijk veel stagedives te zien zijn. Niet echt de band hiervoor, maar eigenlijk ook niet echt een band voor op een groot podium. Daarentegen wil ik deze gasten maar al te graag eens op een kleiner podium aan het werk zien. Na een korte bierpauze strompel ik richting de Eastpak Stage om Agnostic Front te gaan zien. De New Yorkerse hardcorelegende komt precies het podium opstampen en zet het dik twintig jaar oude The Eliminator in. Halverwege schiet ik in de lach om de belachelijk slechte stem van Roger Miret die echt niet meer te doen is. Als hij, vanwege de snelheid, vrijwel de hele tekst van United Blood aan zich voorbij laat gaan verlaat ik hoofdschuddend het podium. Zo heb ik binnen anderhalf uur het beste (Face to Face) en slechtste optreden (Agnostic Front) van de vrijdag achter de kiezen.
Omdat Hatebreed vervangen werd door de zwakkmetal van Caliban spelen de Bosstones nu als allerlaatste om 00:30. De band uit Boston is ondanks mijn haat voor alles wat als ska klinkt vreemd genoeg altijd een graag geziene band geweest. Wanneer Dicky en zijn mannen opkomen met “WHAAAhh What are these noises??!”, en dus Dr D. is ingezet, blijkt het toch al redelijk leeg in de mainstage. Desondanks biedt de routineuze skacoreband een prima show waarbij ook voldoende voetjes van de vloer gaan. Er worden nog een tweetal nummers van het vorig jaar uitgekomen Pin Points And Gin Joints, waaronder het afschuwelijke Nah Nah Nah, en ondanks dat dit de eerste Bosstones show is waar niet afgesloten wordt met Lights Out was het een superstrakke show.
DAG 2: ZATERDAG
Op de zaterdag, na een nacht blauwbekken in de merchtent, ga ik voor het eerst wat bandjes zien op het extreem kleine MacBeth-podium. Antillectual is de eerste band die ik ga zien spelen. Ondanks dat de set maar een minuutje of twintig duurt worden alle klappers van de eerste twee albums, net als een flink aantal nummers van de aanstaande nieuwe plaat gespeeld. Zelfs Heleen van Midnight Menace kan geen roet in het eten gooien van deze retestrakke set. Later zou alleen blijken dat Noyalty en Campus, welke een dag eerder al op datzelfde podium stonden, de finale zouden gaan spelen van de Macbeth wedstrijd. Campus, vorig jaar nog participant op het grote podium, bleek volgens velen een terechte winnaar, waar bands als Drunk Tank, High Five Drive en Antillectual wel meer mijn smaak zou zijn, maar dan moeten ze volgend jaar maar zorgen dat ik in de jury zit.
Doordat ik lange tijd voor het Macbeth-podium ben blijven hangen merk ik dat ik niet alleen Pour Habit (STOM!!) heb gemist, die al een uur eerder op het hoofdpodium speelden, krijg ik nog wel wat mee van Defeater. Deze Modern Life is War-clone weet me nog steeds niet te overtuigen, maar ik blijf toch maar even hangen om vervolgens een van de coolste show van de zaterdag mee te pikken: Mariachi El Bronx. Waar ik het idee had dat MC Lars alleen mee was om de drummer, en daarmee dus ook de hele band, van Zebrahead te paaien was Mariachi El Bronx een echt welkome toevoeging aan de Groezrockbill. De band, bestaande uit alle leden van The Bronx, speelt pure mariachi en ogenschijnlijk van een prima niveau. Wel jammer dat de plaat 25 euro moest kosten, mja. Vervolgens via een klein stukje A Wilhelm Scream, waar veel kids keihard aan het gaan waren, richting hoofdpodium om wat proberen mee te krijgen waarom iedereen ineens zo hard roept over 88 Fingers Louie. In tegenstelling tot een aantal Belgen, die volop los gaan op de voorloper van Rise Against, kan het mij in ieder geval niet bekoren. Ik heb dan ook alleen de split met Kid Dynamite in de kast en sla sinds jaar en dag de 88 Fingers-kant over. Door hun liveshow alleen zal daar niet snel verandering in komen kan ik je verzekeren. Nee, geef mij maar The Bouncing Souls! Opkomen met True Believers zet voor mij meteen de toon. Dit jaar helaas geen Sick of it All gespeeld op ukelele, maar wel weer Hybrid Moments van The Misfits welke, ook in de traditie van vorig jaar, door praktisch niemand wordt meegezongen. Als ik me, na het optreden, bedenk dat de band niet eens Manthem gespeeld heeft weet ik dat deze band ondertussen een shitload aan hits heeft. En ookal is het misschien niet hun beste show; het is wel weer heel erg goed! Omdat ik graag kids keihard los zie gaan ga ik liever naar Rise and Fall dan naar The Aggrolites of onehitwonder-band Lit. De op Deathwish Inc vastgelegde band bewijst in hun thuisland niet alleen dat de nummers van het vorig jaar uitgekomen Our Circle Is Vicious ook live als een huis staan, maar laten en passant weten dat zij de beste metal en punk beïnvloedde hardcoreband uit Europa zijn. Zanger Bjorn is duidelijk niet minder boos geworden door de jaren heen, maar de dreigende toon komt desondanks niet helemaal over. Had ik al wat gezegd over het slechte geluid op alle podia?
Daarna is het etenstijd waardoor ik Sum41 moet laten schieten, maar daardoor heb ik wel weer tijd om van The Bronx te gaan genieten. De band, die me op plaat niet echt weten te raken, doet het ondanks het geluid erg goed bij mij. Als ik dan hoor dat AFI keihard staat te zuigen op het hoofdpodium kan ik ook lekker rustig de set afkijken om vervolgens naar de posicore van Good Clean Fun te gaan. In tegenstelling tot veel shows die ik van de band heb gezien speelt de band dit keer wel redelijk strak. Zoals het hoort bij een goede hardcorereünie worden alleen de eerste twee albums gespeeld. Ik trek het wel, maar toch hoeft het allemaal niet zo heel erg meer met deze band wat mij betreft.
De mannen van Parkway Drive waren zo slim geweest om Fuck Volcano's 2010 -shirtjes te laten maken, maar net als bijna iedereen in punkrockland ben ook ik extreem benieuwd hoe Zoli het bij Pennywise gaat doen dus sla ik de Australische metalcoreband over. Eerlijk is eerlijk: ik vond het opvallend goed te doen! En ik heb best een hekel aan die droefhaas van een Zoli! Gelukkig snijdt de band zich niet in de vingers door iets van Ignite te spelen en voordat Bro Hymn ingezet wordt ga ik nog even snel een stukje H2O kijken. Eenmaal aangekomen laat ik me voor de tent wijsmaken dat de band een extreem goede set aan het neerzetten is, maar juist door datzelfde gesprek mis ik de laatste vier nummers van de band. Ik zie nog wel het hele podium volstromen met kids en pak nog wat laatste noten mee, maar een echt oordeel kan ik er niet over vellen. Wel over de enige echte en terechte headliner van het festival: Bad Religion. Vanaf midden jaren '90, de band was ondertussen ook al ruim 15 jaar bezig, ben ik idolaat van deze band. Wanneer ik in het begin van de set al twee nummers van How Could Hell Be Any Worse? achter de kiezen heb bedenk ik me ineens: “dit is hun 30 jarig jubileum set!”. Kort samengevat betekent dit dat liefhebbers van het oudere werk, zeker wanneer ze zoveel wijn ophebben als ik op dat moment, zullen smullen! Alle hits, tot en met The Grey Race, komen voorbij. Wat een geweldige band is het toch!
Wanneer ik moe en voldaan richting de merchandisetent strompel om in de auto te stappen richting Nederland hoor ik Greg Graffin, wie heel goed bij stem bleek te zijn trouwens, nog een tweetal toegiften aankondigen. Wat een gaaf weekend!
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|