Ondanks mijn antipathie ten opzichte van het grote aantal normalo's en schijtbands wat op festivals afkomt heb ik me dit jaar over laten halen om naar Paaspop te gaan. Met name vanwege Suicidal Tendencies, een band waar je me voor m'n bed uit kunt trommelen, en alle goede verhalen die ik gehoord heb over het festival durfde ik het toch aan. Uiteraard vergezeld met slecht weer, ook een Paaspop traditie zo heb ik me laten vertellen, trek ik richting Schijndel.
Eenmaal aangekomen blijkt de rij, en de mensen die bandjes moeten verschaffen, behoorlijk stroef te verlopen. Erg jammer, want zoiets drukt meteen een beetje de sfeer. Gelukkig is er bier mee en valt de tijd prima te doden. Zeker ook gezien we het, ondanks het dreigende weer, nog wel redelijk droog weten te houden bij de ingang. Eenmaal op het terrein blijken alle podia behoorlijk dicht bij elkaar te zitten en is alles prima verzorgt. Als een groot ovaal, met in het midden een 'silent disco' en een podium, en daaromheen allerlei podia, eet- en drinkgelegenheden etc. Het ziet er allemaal uitstekend en geregeld uit.

Dag 1
Door de teringlange rij heb ik Born From Pain, de eerste band die ik wilde zien, moeten laten schieten en zie daarom Karma to Burn als eerste band van de dag. De band wist mij op Speedfest ook al niet echt te boeien en grijpt me ook dit keer niet bij de lurven. Met frisse moed ga ik dan toch maar even bij mijn grote liefde Di-Rect buurten op het Main Stage. Ik ken eigenlijk alleen Rollercoaster (die het hele weekend op de maat van de Batman-themesong in mijn hoofd zat) maar blijf niet lang genoeg om dat nummer te horen, want ik wil The Reverend Horton Heat zien op het Masters of Rock podium. Deze band speelt overigens tegelijk spelen met Circle J, die net een nieuwe plaat uit hebben, waarover ik later goede dingen hoor. De Heat spelen live een beetje een saaie set en we vertrekken daarom na twintig minuten om nog een stukje Accelerators te kunnen checken op het Jack Daniels podium. De band is zo langzaam maar zeker uitgegroeid tot een act die ook op de grote podia uit de voeten kan. Net als bijvoorbeeld de podiumbeesten van Peter Pan die direct daarna spelen. The Accelerars spelen veel van hun laatste full length maar omdat ik daarna de genoemde speedrockers nog wilde gaan zien vertrek ik richting de Resto Lounge, waar tevens een podium is, om te kijken wat er allemaal voor eten te scoren is. Tegen de tijd dat ik uitgegeten ben is PPS al afgelopen en is ondertussen de hardrockkaraoke begonnen met Heartbreaker van Led Zeppelin. Wanneer een paar viswijven Anouk en Skunk Anansie vocaal aan het verkrachten zijn kies ik eieren voor mijn geld en ga vast richting Suicidal Tendencies. Eenmaal daar aangekomen kom ik erachter dat ik Year Long Disaster net gemist heb en dat deze heel erg goed waren. Bummer! Maar het kan mijn enthousiasme voor Suicidal niet drukken. Mike Muir is weer prima into zijn cycobabble en met name de kolossale drummer  Eric Moore valt postief op. Helaas geen I Saw Your Mommy, Institutionalised en geen I Shot The Devil, maar wel nummers als Possessed to Skate, Cyco Vision en How Will I Laugh Tomorrow. Ook speelt de band nog een nieuw nummer wat ook lekker doorbeukte. Het beste optreden van de dag wordt afgesloten met een goede nadronk en dito 80s tunes om vervolgens naar Eindhoven te vertrekken om bij een vriendin van me de nacht door te brengen. 

Dag 2
Opvallend veel meer volk op de been de tweede dag van het festival. Waarschijnlijk om te 'genieten' van Kane, Ilse DeLange, K's Choice en Acda en De Munnik welke ik uiteraard professioneel probeer over te slaan. 's Ochtends worden de oren eerst flink uitgeblazen door Entombed. De Zweedse death'n'roll machine rockt prima, maar voor het overwegend weekendmetalheadspubilek lijkt de band toch wat te heftig. Wanneer er afgesloten wordt met Left Hand Path bekruipt me het idee dat de band ietwat misplaatst is, maar wellicht ligt het ook een beetje aan het tijdstip gezien het bij Arch Enemy en Opeth een stukkie beter afgaat wat betreft de ambiance. Na genoten te hebben van de DJ-set van Dikke Dennis vertrek ik richting Infectious Grooves. Waar ik Suicidal helemaal geweldig vind kan ik weinig met de veel te funky deuntjes van Infectious Grooves. Tijd wordt ingelast om wat rond te stampen, bier te drinken en wat te kanen. Aangezien het te druk is om bij Drive Like Maria langs te gaan besluit ik nog wat te gaan drinken zodat ik daarna Killer Queen kan gaan kijken. Killer Queen is, zoals de naam al doet vermoeden, een Britse Queen coverband. Gelukkig kies ik er voor om links voor het podium te staan. Allereerst omdat daar ook een bar staat en ten tweede omdat de videoschermen niet aangaan. Na Suicidal is dit Killer Queen een persoonlijk hoogtepuntje. Hierdoor moet ik wel Triggerfinger en Bob Wayne & the .357 String Band missen, maar wat mij betreft was dit het waard. Als ik nog even heb gelachen om de kapsels van Destine besluit ik om The Stooges Tribute over te slaan ten bate van een goede nachtrust. Al met al een prima tweede dag gehad.

Conclusie
Eerlijk is eerlijk; er is voor de genrevaste punkrocker bar weinig te doen op Paaspop. Daarentegen is er voor iemand die wel open staat voor andere genres en zich niet te goed voelt om met de voetjes van de vloer te gaan op rock'n'roll geïnspireerde klanken wel degelijk wat te beleven. Overigens zouden twee of drie extra goede punkrockacts helemaal niet misstaan op dit festival dus wie weet wat er de komende edities nog staat te gebeuren in Schijndel!