Nick Oliveri - Death Acoustic
Ik ben een beetje fan van Nick Oliveri. Niet zozeer vanwege het feit dat ie vaak naakt over een podium rolt, ook niet vanwege zijn basspel en ook zeker niet vanwege zijn stemgeluid. Nee, Nick Oliveri heeft me gegrepen met zijn intensiteit en rauwe energie. Of het nu met Kyuss, Queens of the Stone Age, Mondo Generator, Moistboyz of The Dwarves is, de beste kerel gaat altijd balls out en met het gas vol open. Of het nu een ballad of recht-toe-recht-aan hakken is. Altijd willen vlammen. Ik hou er van!
Nu dus akoestisch. Waarom ook niet! Iedereen lijkt het te doen vandaag de dag dus waarom onze Nick niet? Met een aantal eigen composities en covers van Raw Power, G.G. Allin, Misfits en bands waarin hij zit of heeft gezeten weet Death Acoustic de luisteraar met gemak de dikke 20 minuten bij de les te houden. Natuurlijk is dit bij lange na niet het hoogtepunt van zijn carrière en al helemaal niet essentieel te noemen, maar leuk en onderhoudend is het wel. Ook voor de niet die-hard Oliveri fan is dit prima te doen, maar ik denk dat er wel meer in zou zitten als er wat serieuzer met hett concept was omgesprongen. Daarentegen is het wel weer vertrouwd rauw en intens dus eigenlijk mag ik niet klagen.
Score: 62/100
Reacties |
(Geen reacties gevonden) |