Deze singer-songwriter, die ook bij menig punkrocker door de deur mag, is alweer toe aan zijn derde volledige album in minder dan 3 jaar tijd. Het aantal mensen dat nu nog durft te claimen dat de Engelsman als soloartiest zijn werk in Kneejerk en Million Dead nog niet voorbij is gesteven zal toch vrijwel zijn uitgestorven? En anders hebben die laatsten het domweg fout. Menigeen zou immers al overtuigd moeten zijn toen het geweldige Love, Ire and Song uitkwam.

Poetry Of The Deed haakt in op zijn voorganger, maar weet het vanwege enkele fillers niet te overtreffen. Daarentegen doet het er ook niet echt voor onder, maar weer zakt de tweede helft van de plaat een beetje in. Enerzijds is het super dat de beste kerel kwaliteit blijft uitbrengen, maar juist door enkele misperen op zijn albums blijf ik claimen dat er meer in het vat zit. Ach, laat ik niet zo zeuren en mijn zegeningen tellen aangezien het gros van zijn nummers klinken als semi-akoestische punkrock klassiekers in wording. Een kwaliteit aparte dat met name te danken is aan de manier waarop Turner kleine situaties weet te beschrijven in combinatie met oprechte overgave en passie.

Als hij nog flink wat jaartjes door blijft gaan, en hij niet met een gehele band in zee gaat, zou Frank Turner wel eens die andere legendarische Engelse liedjesschrijver, Billy Bragg genaamd, kunnen opvolgen. Een beter compliment kan je als singer-songwriter niet krijgen van mijn toetsenbord. Oh! En nog een extra puntje voor de clip van The Road, een ode aan zijn leven op tour, waar Frank Turner 24 shows in 24 uur aandoet.
Over een paar weken is ie weer in Nederland dus ga dat zien!

Score: 75/100