Propagandhi heeft iets magisch. In de wandelgangen hoorde ik jarenlang alleen maar positieve geluiden over deze band. Er werd in mij een bepaalde spanning opgebouwd rond deze band. Omdat ze al jarenlang niet in ons kikkerlandje zijn geweest werd die spanning alleen maar groter. En die spanning zou er voor moeten zorgen dat deze show wel heel speciaal moest worden. Een show om nog lang te herinneren.

Maar wat ik merkte was dat deze spanning eigenlijk helemaal niet leefde. Een half jaar geleden heeft Propagandhi onze buurlanden al aangedaan en de echte fan heeft deze band dus kort geleden nog kunnen bewonderen. En ook al miste dat magische gevoel, op deze donderdag was de oude zaal van de Melkweg goed gevuld en Smash the Statues mocht aantreden voor een paar honderd man.

Smash the Statues laat weer zien dat we het goed getroffen hebben in Nederland. Ze waren misschien ietwat zenuwachtig maar waren erg gedreven het publiek goed op te warmen voor de ‘grote jongens’ van Propagandhi. Naast de oude nummers worden ook de nummers relatief nieuwe nummers van When Fear Is All Around Us uit volle borst meegezongen. Wat opvalt is dat het publiek de teksten soms beter lijkt de kennen dan leadzanger Tom (zenuwen?) die zich helaas niet laat verleiden tot een stagedive. Ondanks de aanmoedigingen van de fans inclusief spandoek. Een duidelijk pluspunt van deze band is het feit dat ze de zang delen met 3 man en dit voegt echt iets toe aan de intensiteit van de nummers. Met een duidelijke politieke boodschap en levensovertuiging verweven in hun songs is hier de ultieme support voor Propaghandi aan het werk.

Als Propagandhi begint komt er aardig wat beweging in het publiek maar het is duidelijk niet de ontploffing die ik stiekem toch een beetje verwacht had. Waarschijnlijk heeft iedereen zijn kruit al verschoten bij de shows in België en Duitsland. Wat opvalt is dat de band echt belachelijk strak speelt en ik hoorde zelfs geklaagd worden dat het TE strak was. Waar ook  over geklaagd werd was de chagrijnige uitstraling van zanger/gitarist Chris Hannah. Iets waar ik echt helemaal niets van meegekregen heb. Ik was te druk met biertjes drinken en me vermaken. Want dat  is wat ik gedaan heb: me vermaakt!

Met de gitaar hoog op de borst (denk: beatles-style) brachten de heren vooral veel nieuwe nummers te gehore. Toch werden de oude nummers beter ontvangen en heeft Supporting Caste nog iets meer tijd nodig om te bezinken. Helaas blijft de toegift bij 1 nummer. Waarschijnlijk door een gebroken snaar waarna Chris de rest van de snaren ook van de gitaar trekt en daarna snel in de backstage verdwijnt. Erg jammer, want ik had graag nog een paar nummers aangehoord! Ik blijf het een erg gave band vinden en zal het thuis regelmatig blijven draaien.

Nu hoop ik dat ze een aantal jaar weg blijven, dat Supporting Caste veel geluisterd gaat worden, dat de spanning en magie rond deze band weer gaat leven en dat ze dan in een uitverkochte Melkweg voor een dampende show gaan zorgen. Want daartoe is de band zeker in staat! HELDEN!

Score: 80/100