The Apers Interview
The Apers hebben een nieuw album uit en zijn daarmee CDvdWeek hier op punx.nl. Redactielid Manuel en ik zijn sinds jaar en dag liefhebber van de band en zijn zeker niet teleurgesteld in de nieuwe plaat. Dit nieuwe album heet You Are Only As Strong As The Table You Dance On en frontman Kevin Aper had er het volgende over te vertellen.
Wat moeten we weten over de nieuwe plaat?
De meest opvallende titel is “I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video”. Wat is daar het verhaal achter eigenlijk?
K: Ik stond in Madrid te wachten op de rest van de band. We hadden de avond ervoor hard gefeest, en beetje bij beetje druppelde de travelparty binnen in de club. De drummer van de Guts was zijn paspoort verloren en de meeste mensen hadden iets te veel drugs en drank op om nog een frisse indruk te maken. Iemand vroeg me toen hoe ik me voelde, en deze titel kwam eruit. Immers, als Bono in the house is, sta jij er toch voor spek en bonen bij, met al je goeie bedoelingen? Ik ben 31, heb de tijd van me leven, maar voel me vaak genoeg zo doelloos en nutteloos. Maar dan trek ik een biertje open, zet de Nintendo aan, knal die nieuwe Dear Landlord in de stereo en de zon schijnt weer!
Op de vorige plaat kwamen jullie behoorlijk serieus uit de hoek. Alsof je wat frustraties van je af moest schrijven. Ik vond de plaat megacool, maar het was voor mij wel even wennen dat de plaat ietswat serieuzer was. Werkt zo'n plaat schrijven ook als een soort van therapie om alle bullshit van je af te schrijven?
K: Serieus is ook zo’n woord, maar de texten op ‘Reanimate My Heart’ waren wel wat donkerder. Waarschijnlijk waren er toen wat minder leuke dingen gebeurd, allemaal relatief natuurlijk, want ik hoef niet dagelijks 20 KM te joggen over de steppe om een beker koud water uit een put te sleuren. Ik zie liedjes maken ook niet als therapie, maar misschien heeft het uiteindelijk wel dat effect.
Net als het vorige album geen Stardumb meer voor jullie. Hoe is dat zo gekomen?
K: De nieuwe plaat komt wereldwijd uit via Asian Man, en wordt in Nederland door Sonic gedistribueerd. De vorige plaat is uitgekomen via U-Sonic, het huislabel van Sonic. Waarom? Met Stardumb liep het ff niet zo lekker, en wij wilden na 3 platen daar ook wel eens wat anders. Bij Sonic wilden ze het graag doen, en er werken daar veel mensen die we erg aardig vinden en die we ook al lang kennen uit de NL punkrock scène. Tevens had Sonic onze tribute CDs uitgebracht en dat was ook allemaal heel ‘smooth’ verlopen.
Hoe zijn jullie eigenlijk in contact gekomen met Asian Man?
K: Ja, dat was een mazzeltje denk ik. Moet ik ook zeggen, want als ik zeg dat ik het wel verwacht had omdat we gewoon één van de beste bands in ons genre zijn, klinkt dat ook weer zo arrogant J. Anyway, nadat we de plaat opgenomen hadden, besloot ik hem naar een aantal labels te sturen die ik tof vind. Lookout!, Fat Wreck, No Idea en Asian Man. Nu zitten acts als Kepi Ghoulie, The Queers en Riptides ook allemaal bij Asian Man, en dat heeft geholpen. Mike Park van Asian Man was gelijk enthousiast, en de deal was rond. Niet slecht voor een stel boertjes uit zuid-holland, nu op hetzelfde label als Screeching Weasel en The Queers, en tegelijkertijd gereleased als de nieuwe Riverdales. Hoppa, steek die maar in je zak, Jan Smeets met je Pinkpop muil.
Ooit er aan gedacht allemaal zelf te doen?
K: Zeker, en ook al 2 keer gedaan. Samen met Stefan heb ik in 2000 Stardumb Records opgericht, maar ik was toen nog teveel aan het drinken. Tegenwoordig hebben The Apers Monster Zero Inc in het leven geroepen. Onder die vlag boeken we shows in R’dam, zetten we tours op voor o.a. Copyrights, Zatopeks en Priceduifkes en hebben we nu een 6-tal releases van o.a Mugwumps, Murderburgers en Bat Bites. We supporten nieuwe bands en proberen de scène een beetje te vergroten en te versterken. Plus in combinatie met een klein mailordertje en veel optredens in het buitenland spekt het de bierpot van The Apers eveneens. Check out www.myspace.com/monsterzeropunkrock als je meer wilt weten.
Tot aan Skies Are Turning Blue waren jullie nog een 4-piece band, maar op de vorige plaat (en op deze) zijn jullie gekrompen naar een 3-piece. Maakt zoiets een groot verschil op gebieden als liedjes schrijven, muziek schrijven, gezeik in de tourbus etc. etc.?
K: Qua liedjes schrijven was ik sowieso na het vertrek van Marien in 2007 op me zelf aangewezen, en ik heb dit als best leuk ervaren. In de studio heeft Mikey van de Bat Bites meegeholpen met spelen en verzinnen, dus eigenlijk waren we met 4. En in de tourbus hebben de laatste jaren al wat meer ruimte, daar al onze vrienden te oud zijn en niet meer mee willen. Onlangs zijn we gewoon met z’n drieën een weekendje op stap geweest, rustig maar wel wat saai. Het kan zomaar gebeuren dat we opeens weer met 4 op de bühne staan. We gaan het er deze zomer over hebben.
Is het blijk geven van een complete writersblock als je over een weg naar Lekkerkerk schrijft (N210)?
K: Nee hoor, het was een soort ode aan de troosteloosheid van die weg, maar tegelijkertijd de veilige en bekende plekken waar hij langs komt. Fuckin’ geniaal, al zeg ik het zelf. Het is bijna kunst, je moet er over nadenken, maar je wil ook het refrein mee zingen. Die text klonk lekker op de riff die ik had gemaakt, zodoende is het lied ontstaan. Leuk verhaal voor tijdens een muzikanten forum onder leiding van Henk Westbroek, lijkt me?
Ik hoorde dat de releaseparty MEGACOOL was in de WATT. Is het nog steeds leuk, na 13 jaar ofzo, om in Rotterdam te spelen?
K: Voor Rotterdamse begrippen was het een mooi feestje, mede dankzij de greatness van bands als Accelerators, Priceduifkes en de Murderburgers. Spelen in Rotterdam is zelfs na 13 jaar nog één van de engste dingen die ik moet doen. Mensen kennen je, nemen je sowieso niet serieus. Maar de nieuwe scène is vriendelijk, oprecht en overzichtelijk. Mensen zongen mee, de meegekomen Belgen maakten het feestje af. Eigenlijk is het na 13 jaar nog leuker dan toen we begonnen. En zeg nou zelf, wat the fuck moeten we anders gaan doen.
Hoe zit het met de Rotterdamse punkrock scene tegenwoordig?
K: Inderdaad, een andere tijd. Begin 2000 tot 2003/2004 was R’dam DE punkrockstad van NL. Maar tegenwoordig is het karige boel. Mensen worden ouder, sommige krijgen kinderen, ruzie of andere interesses, de nieuwe lichting heeft het te gemakkelijk en wordt lui. Noem maar op. Ik doe mijn best nog steeds en kom graag in Rotterdam. Maar een gezellig punkrock café of een cool magazine, je vindt ze niet in de 010. Ik heb echter een gevoel dat het wel weer goed komt. Langzamerhand groeit het weer, en bands als Bat Bites, Accelerators en The Real Danger brengen verse broodjes naar de tafel. Komt mooi uit, want ik heb honger.
Wat is het verhaal achter de BeNeLux tribute 'Do the Aper'?
K: Dude, wij hebben heel dat ding samengesteld. Een lijst gemaakt wie we er op wilden, die mensen benaderd en ze zelf een liedje uit laten kiezen. Das nog een DIY! Stel je eigen tribute samen. Doe je toch ook met je begrafenis?
En de internationale tribute?
K: Voor deze hebben we wat mails in de rondte gestuurd, en toen kwamen de opnamens links en rechts binnen. Ging makkelijker dat die Benelux versie. Voor de Internationale hadden we graag wel wat grotere bands als Queers, Groovie Ghoulies en Teenage Bottlerocket erbij gehad, maar met met de huidige line-up zijn we ook super tevreden. Zatopeks, Copyrights, Leftover en Travoltas, just to name a few, toch?
Ik hoorde dat je ging verhuizen? Eindelijk Rotterdam uit of wat?
K: Ben inmiddels verhuisd, naar het pittoreske dorpje Lekkerkerk, 20km buiten Rotterdam. Woon voorlopig in het hotel van mijn zusje, boven de bar. Goed te doen! Eerst ff lekker op vakantie in Augustus, Benelux shows in September en Oktober, in November heel de maand in Duitsland, Italië en La France, en dan in December maar weer eens kijken of er al sneeuw ligt in Tirol. 2010 zien we wel weer, heb al wat nieuwe liedjes klaar. Up the punx en niet vergeten: Kraken gaat door, maar blowen gaat voor!
Reacties | ||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||