Sinds 2002 is het Nijmeegse Kids ‘n’ Billies festival een jaarlijks terugkerend fenomeen in het openlucht theater van het Goffertpark. Voor de snelle tellers onder ons is het dit jaar dus alweer de zevende editie voor de rockende pappa’s en mamma’s en hun kinderen waarvoor allerlei activiteiten zijn opgezet. Gelukkig mogen ook de kinderloze zonder probleem naar binnen, iets wat ik dan ook al voor de vierde keer doe.

Om klokslag 12:00 ging het terrein open en om 12:30 stonden The Bunny Bonanza’s al op het podium. Echter was ik nog in de lokale sportschool enkele hi-scores van de game Dance Dance Revolution aan het slopen dus toen ik eenmaal het festival terrein gedouched en wel betrad hadden de Arnhemers net hun set beëindigd, maar geen man overboord… het festival telt namelijk voor het eerst in zijn historie twee podia en aan het begin van de avond zou deze band nogmaals aantreden.

De eerste band die ik dan ook daadwerkelijk mocht aanschouwen waren The Death Letters uit mijn geboortestad Dordrecht. Nu vind ik een band daardoor niet direct een stuk toffer (geloof me) maar ik ben daardoor wel een stuk nieuwsgieriger, want ondanks dat de band voorbij is gekomen bij ‘De Wereld Draait Door’ was ik nog niet bekend met deze heren. Nu verwacht je op een ‘billy festival’ toch enkele contrabassen op het podium te zien, maar niet bij The Death Letters. Sterker nog, dit tweetal (je raadt het al) maakt helemaal geen gebruik van een basgitaar en staan ala The White Stripes enkel met een drumstel en zanger/gitarist op het podium. De muziek heeft verder niet zoveel gemeen met eerdergenoemde, The Death Letters omschrijven zichzelf als ‘snoeirock’ en klonk in mijn oren als een mix van AC/DC en Nirvana die aan het jammen waren in de oefenruimte van de Ramones. Het liep als een trein en klonk superstrak. Uitermate geschikte muziek voor festivals die twintig keer zo groot zijn als deze, als ze dit jaar niet nog geboekt worden verwacht ik deze jonge gasten zeker volgend jaar op een Lowlands of ander vergelijkbaar muziekfestijn.

Daarna gelijk door naar het kleinere podium voor Ed & The Fretmen. Deze rockabilly / bluegrass formatie speelde naar mijn weten louter covers en niet geheel onverdienstelijk. Menig hit van Johnny Cash passeerde de revue en de nostalgische sound van dit viertal deed mij bijna vergeten dat op het hoofdpodium Holy Moly zojuist was begonnen. Deze Texanen brengen een mix van traditionele rockabilly, country en cowpunk. Hoe je het ook wilt noemen het swingde behoorlijk de pan uit en van vermoeidheid leek amper sprake. Vandaag was namelijk de één na laatste show van dit viertal dat over enkele dagen weer terugvliegt naar Amerika om vervolgens vrijwel direct de studio weer in te duiken om zijn derde album op te nemen. Ik kijk hier in ieder geval erg naar uit!

Naast de draaimolen, suikerspinnen, je eigen button maken stand en allerlei andere kinderlijke activiteiten is een jaarlijks terugkerend fenomeen op het Kids ‘n’ Billies festival de regen. Het was al bewolkt toen het festival begon, maar de zon leek toch door te komen. Uiteindelijk was dit letterlijk stilte voor de storm want het begon te plenzen gepaard met flinke onweersbuien, schuilen onder een partytent bood uitkomst maar hierdoor werd ik wel geforceerd naar een groot gedeelte van De Fantasie 3 te luisteren. Leuk voor de kids denk ik (hoewel ik mijn eigen kinderen nog liever naar K3 zou laten luisteren), maar muzikaal was De(ze) Fantasie 3 keer niks. Toen mijn handen begonnen te jeuken toch maar even een loop door de regen gewaagd naar het tweede podium wat overdekt dus droog was voor My Boot Heels. Ik belande van de regen in de drup want ook hier werd ik niet bepaald vrolijk van waardoor ik na enkele tracks zeiknat afdroop richting hoofdpodium voor The Madd.

Nu zal menig billie fronsen bij de gedachte van een jaren ‘60 beat band op een festival dat je toch voornamelijk terug wilt nemen richting de jaren ‘50. Ik kan het me enigszins voorstellen, maar persoonlijk heb ik er lak aan. Het op en top Rotterdamse kwartet The Madd maakt namelijk zeer aanstekelijke powerpop inclusief orgel voor een fantastische sound. De track ‘Je Suis Parti!’ was toch een bescheiden hitje in de dop die op menig tv-kanaal voorbij is gekomen en ontbrak natuurlijk niet in de set. Omdat dit het enige nummer was wat ik van de band kende mag ik toch wel stellen dar ik zeer aangenaam verrast was door deze havenboeren. Zeer spoedig eens iets van oppikken!

Na deze muzikale traktatie bewoog ik mezelf weer richting het tweede podium voor de herkansing van The Bunny Bonanza’s. Normaal staat deze band met z’n achten en een go-go dancer op het podium, vandaag moesten ze het slechts als vijftal en zonder go-go dancer (dikke min natuurlijk) doen. Met het optreden van The Madd nog in het achterhoofd maakte The Bunny Bonanza’s niet echt veel in mij los. Na enkele nummers was ik er dan ook wel klaar mee en de tijd die mijn horloge aangaf leerde mij dat het tijd was om weer terug te keren richting het openlucht theater.

Het Canadese gezelschap Big John Bates & The Voodoo Dollz stond namelijk klaar om te beginnen. Net als Holy Moly is ook dit orkest zijn Europese tour aan het afronden en dit gebeurt, jawel, in ons eigen Nijmegen. Nu is Big John Bates op cd goed te doen en ook live komen nummers als ‘Bangtown’, ‘Riding Big Rails’, ‘Mystiki’, ‘Voodoo Bar-B-Q’ en ‘Burlesque Is Dead’ natuurlijk goed uit de verf maar bij optredens word de show gestolen door The Voodoo Dollz. Deze twee pittige dames (Little Miss Risk en Lil Luvrock) voeren zo goed als om elk nummers een burlesque show op waarbij ze zich constant in een nieuwe outfit hijsen. Na menig nummer hebben de twee nog maar weinig om het lijf tot groot genoegen van de mannelijke bezoeker. Er werd een prima show van gemaakt waardoor de aandacht er tot aan de toegift toe erbij bleef.

Ondanks dat Big John Bates & The Voodoo Dollz niet de afsluiter waren was voor mij de koek na een uurtje of zeven in het openlucht theater te hebben rondgeslentert toch op. Hierdoor heb ik Triggerfinger uit België helaas moeten missen. De hond moet ook uitgelaten worden (sommige nemen deze gewoon mee naar het festival, ik liever niet) en had ik mooi de tijd om dit verslag te typen waardoor ik waarschijnlijk de eerste ben die een recensie van dit festival schrijf, het is nu namelijk 22:14 en volgens het tijdschema moet de band er over één minuut mee ophouden. Opnieuw een primeur op Punx.nl van geslaagde middag en vooravond!