Terwijl ik even op Groezrock wat bijpraat in de merchandise-tent zie ik een bekende kop even een doosje opentrekken met zo'n 250 cd's. Pak 'em beet een half uurtje later, terwijl wij met open mond toekijken, zie ik diezelfde persoon met 2500 euro weglopen. 10 euro voor een NOFX cd vragen blijkt duidelijk een goede keus!
NOFX bespeelt al jaren met speels gemak de dunne lijn van band die cool gevonden mag worden door de ietswat oudere punkrockers, maar ook een uitstekende band is voor n00bs en newbies om mee te beginnen. Punkrock, humor, toeters, gevatte woordgrappen, wat ska, alle bekende elementen zijn weer aanwezig. En hoeveel kids die NOFX waarderen hebben eigenlijk een schijthekel aan ska? Vast wel een aantal, niet? Toch weet ik zeker dat de meesten onder ons de ska-beïnvloede I AM an Alcoholic en Best God in Show prima te doen zullen vinden. Het is immers NOFX. Die mag dat. Persoonlijk ben ik toch meer van het snellere werk en dat is er natuurlijk ook weer voldoende aanwezig op deze plaat. Hoe moet je anders met twaalf nummers om en nabij de magische punkgrens van 30 minuten komen? We Called It America, The Quitter, Blasphemy (The Victimless Crime), Suits and Ladders en persoonlijk favoriet Eddie, Bruce & Paul zullen voor de liefhebbers voldoende zijn om de aanschaf te rechtvaardigen.
Natuurlijk is Coaster/ Frisbee een soort van herhalingsoefening, maar na het redelijke Wolves In Wolves Clothing en de geniale DVD is dit in korte tijd wederom een prima release van de mannen uit San Francisco. Respect daarvoor! En dan mag het misschien geen klassieker met eeuwigheidswaarde zijn, toch is dit wederom een plaat waar zowel de oudere punkrockers als de jongere lichting mee weg kunnen lopen. Missie geslaagd wat mij betreft.
leuke cd, niet 1 van de betere van NOFX, maar Fat Mike is in My Orphan Year toch ineens serieus en dat betekent dat ze ook oude lullen beginnen te worden. 12 nummers is wel wat weinig voor de mannen, maar dat kunnen we ze ook wel vergeven, na Wolves in Wolves Cloting.
Goede cd inderdaad! De eerste paar tracks klappen er meteen behoorlijk op. De grap van creeping out Sara wil ik nog niet helemaal vatten. Minder nummer in ieder geval. Verder wederom een goede NOFX release..
blasphemy is wel super the quitter en we called it america zijn ook heel goed, maar dit is zeker niet hun beste album, dit is denk het eerste nofx album waar maar de helft van de nummers goed vindt.
Wolves' kon me niet echt bekoren, en deze plaat in eerste instantie ook nog niet echt. Maar het blijft nofx, en de sarcastische, flauwe maar toch soms maatschappijkritische nummers zijn toch altijd wel weer aardig te trekken na een paar luisterbeurten, dus ik ga em wat meer kans geven...
die 7" club staan inderdaad een paar pareltjes op. Ik vind War on Errorism en Pump up the Valluum de beste platen na Punk in Drublic. Slechtste zal een compilatie zijn van So Long, Heavy Petting Zoo en deze.
NOFX heeft mij veroverd met Whats the matter with my parents today? op Pump up the valuum.. dus ik moet ook voor die plaat gaan. 2 heebs en een boon heeft ook aardig wat klassiekers....
"So Long... is echt wel beter dan War On Errorism en misschien ook wel beter dan Pump Up The Valuum."
bullshit. Hoewel er enkele toffe nummers op staan, is het funhoeden gehalte van So Long me veels te hoog. War on Errorism was een plaat die gemaakt moest worden, oprecht pissed off was en waar weer eens wat muzikaal vakmanschap op te horen was.
ik vind het een beetje een tegenvaller. er zitten wel grappige dingetjes bij, zoals creeping out sara en im an alcoholic, maar over het geheel genomen is het niet bijzonder vergeleken bij eerder werk.