Eind jaren 90/ begin 2000 claimde de Amerikaanse punkrockbijbel Maximum Rock'n'Roll dat Dillenger Four het allerbeste was wat punkrock ooit had meegemaakt sinds het ontstaan van het genre. Mijn aandacht was in ieder geval gewekt! Nadat ik meer dan 75 harde Nederlandse florijnen op de toonbank van Independent Outlet had laten kletteren mocht ik zowel Midwestern Songs Of The Americas als Versus God meenemen. Een rib uit mn lijf, maar achteraf nooit spijt van gehad, want wát een godenalbums! Ook bij Fat Wreck zaten ze niet te slapen en Mike lijfde de mannen in voor hun derde full-length. Tussendoor kwam er ook nog eventjes een live-album, maar het bleef op het gebied van een nieuwe plaat geruime tijd stil rondom Dillenger Four (ook al sprongen de projectbandjes met (ex)leden van D4 als paddenstoelen uit de grond). Nu is de tijd dus eindelijk rijp voor één van mijn favoriete punkbands om met een vierde plaat uit te komen. Minder dan “super-fukkin-siked” wil ik mezelf dan ook niet noemen.

Dillenger Four is dan ook niet zo maar een punkbandje. Naast de typische samenzang en superstrakke melodieën hebben de mannen uit Minnesota de mogelijkheden om tekstueel iets meer te doen dan de meeste bands. Mede daarom vergeef ik het ze dat het 6 jaar geduurd heeft voordat deze opvolger van Situationist Comedy het licht zag.

En dit Civil War mag dan weer een stukje gepolijster zijn, en hier en daar flink strak zijn getrokken, het is nergens storend of negatief voor het eindproduct. Alle karakteristieke kenmerken van de band zijn weer aanwezig en ik ben dan ook intens gelukkig met de terugkeer van deze band. Het is niet alleen maar een opeenvolging van simpele klappers, want op deze plaat worden pareltjes als Gainesville en Parishiltonisametaphor afgelost met wat moeilijker te verhapstukken tracks, maar ook dat is typisch Dillenger Four. Gewoon weer Dillenger Four dus. Gewoon weer heel erg fukkin' goed!

Score: 80/100