Vrijdag staat er in mijn thuisstad Sint-Niklaas nog eens een show van het Antwerpse glampunk-collectief Enemy Rose op het programma, en ik moet eerlijk zeggen: zelden heb ik zo hard uitgekeken naar een show van een band die ik al zo vaak heb gezien. Enemy Rose is één van de eerste bands die ik live aan het werk zag, en hun optredens waren al een aantal jaren quasi routine aan het worden. Maar toen ik hen twee weken geleden aan het werk zag in het voorprogramma van Hardcore Superstar en Crashdiet, kon Enemy Rose me weer volledig behagen: zo had ik ze nog nooit gezien.

En niet veel later krijg ik dus het voorrecht om hun nieuwe schijf dan eindelijk eens te beluisteren. Van enkele nummers wist ik al – myspacegewijs – dat ze geweldig waren, maar of de rest me ook zo van m’n sokken kon blazen, leek me weinig waarschijnlijk.

Schijn bedriegt, zegt men dan, want ik werd wel degelijk van m’n sokken geblazen. Van begin tot eind knallen frontman Tommy X en de zijnen fantastische nummers door de boxen, ik ga niet beginnen met een opsomming van de beste nummers van deze CD, want dan past deze review niet meer op één blad. De backing vocals (vooral geïncarneerd door Sammy Dimera, net als Tommy lid van the Heartaches) verdienen trouwens nog een heel eervolle vermelding, want ze hebben een aanzienlijk aandeel in een plaat die ik nu al succesvol durf noemen.

Ik had het helemaal niet zien aankomen, maar dit is een voltreffer. Tot vrijdag!!!

Score: 89/100