Gaaf! Nieuw werk van Damnation AD. Kingdom Of Lost Souls was een meesterwerkje die ook vandaag de dag nog fier overeind staat tussen de lading metalcore poep. Das alweer een flink tijdje geleden en ik ben wel weer toe aan een nieuwe mijlpaal in het genre.
Tuurlijk juich ik als punk en old school HC liefhebber het niet toe dat Victory met nog meer metal aan de haal gaat, maar deze band zit zo bomvol talent, brute kracht en energie dat zelfs ik enthousiast raakte van het horen over een nieuwe schijf. Die brul van Mike "DC" McTernan doet iets met me! Hij klinkt echt gepeinigd en oprecht. Iets wat ik vaak mis bij andere bands. En die riffs. OEF! Misschien technisch gezien niet eens van het hoogste niveau, maar zo rauw en lomp op je dak. Loodzwaar.
Nu dus een nieuwe schijf. Ik heb hoge verwachtingen. Ik wil wakker geschud worden door de heren uit Washington. Wakker worden geschud uit de muzikale troep die in deze hoek is gedumpt. Het heeft fukkin' 8 jaar geduurd voordat ze iets van zich lieten horen?! Nou, ik ben er klaar voor! De scene is er klaar voor. Wij accepteren niets anders dan een tweede mijlpaal, een kunstwerkje, een fukkin’ legendarisch album! Ik raak psyched en sta met de koptelefoon op aandachtig het tekstboekje door te nemen. Woest sla ik mee met de muziek. Halverwege de plaat kom ik erachter dat ik na 5 minuten al de 7up van mijn bureau heb omgemept, maar dat deert verder niet...
Ik wil graag een legendarische plaat horen, maar na een paar luisterbeurten begrijp ik het onmogelijke van die eis. Qua tekstuele content en artwork zitten ze misschien op de goede weg. En ook de hulp van Wes Eisold (heerscher!), John Henry en Karl Buechner wegen positief mee. Daarnaast klinken de bruut lompe metalen HC tracks met doom en sludge invloeden nogsteeds heerlijk tijdloos. Klonk het in 1993 al alsof er een 150 kilo zware chick met een Integrity t-shirt op je snuit was gaan zitten? Bijna 15 jaar later is het misschien onder een andere naam, maar ze heeft weinig aan gewicht ingeleverd. Een compliment meer dan waard. Maar er is een doorn in mijn oor ehh oog die het eigenlijk definitief verpest. Een rotte appel in het geheel. En dat is? Fukkin’ Patrick Stump en Pete Wentz van Fall Out Boy doen mee aan deze schijf... WAT DE FUKK?!? Ter verduidelijking: Ik heb niets tegen FoB en hun muziek, maar ik verwacht toch ook geen achtergrondkoortje vol met homosexuele negers op mijn fukkin' Skrewdriver plaat, of wel dan?? En Muzikaal plakt het ook helemaal niet. Een mispeer van de eerste orde. Damnation A.D snijdt zichzelf in de vingers door hip te willen doen en dat vind ik erg jammer. Deze band heeft dat niet nodig en vrolijke upbeat fashionpop hoort nu eenmaal niet bij deze band. Loom, hard, doomy en intens. Daar denk je aan bij deze band. Gelukkig zijn dat weldegelijk de sleutelwoorden van deze schijf, maar of ik In This Life Or The Next over 10 jaar nog steeds opzet? Ik durf het niet te zeggen, maar de titeltrack alleen al is het draaien van dit album meer dan waard.

Tracklist:
01. Exspecta taut abyssus
02. Knot
03. Don't Feel a Thing
04. Don't Feel a Thing
05. Let Me In
06. Jigsaw
07. The Hangedman
08. If You Could Remember
09. Consider This a Warning
10. Rain As My Veil
11. Addiction
12. Jigsaw Reprise
13. In This Life Or The Next

VICTORY RECORDS

Score: 80/100