Ik ben een jongen die is opgevoed met de gedachte dat mannen niet huilen. Zo hoefde ik niet te huilen toen een vriend van mij zich doodreed tegen een boom of toen een naast familielid stierf aan kanker. Nu wil ik absoluut niet zielig of stoer doen of wat dan ook, maar kracht bij het feit zetten dat deze band mij tijdens de Hell On Earth tour vorig jaar letterlijk een traantje deed wegpinken bij een walgelijke verkrachting van Iron Man (Black Sabbath cover). Het mag dus gezegd worden dat ik een niet al te positief beeld had (en heb) van deze Canadese band. Daarnaast ben ik een fijnproever wat betreft het metalcore genre en zijn er maar een handje vol bands die ik daadwerkelijk kan waarderen. Tel daarbij op het feit dat ik uit pure nostalgie eigenlijk alleen maar old school hardcore tolereer uit de Victory stal en je zult begrijpen dat A Perfect Murder een zware dobber gaat hebben om mij als recensist te overtuigen.
Toch zet ik mijn beste beentje voor en geef ik deze plaat alle kans om mijn vooroordelen weg te wassen. Nadat ik eerst wat ouder plaatwerk van deze band onder de loep heb genomen hoor ik dat over de jaren heen de middelmatige metalcore steeds meer beivloed is door groovende thrash en technische death. Ik juich dat toe, maar als je die kant op gaat moet het wel veel zwaarder en bovenal lomper zijn dan ma Tokkie in een string tijdens een Miss Universe Contest. Tekstueel staat het trouwens ook nog steeds bomvol cliché HC prietpraat die de locale 15 jarige wigger MC bij jou op de straathoek ook zou schrijven als ie lang genoeg op school had gezeten om Engels te kunnen.
Maar dan het breekpunt waardoor deze band zeker een kwart van z’n punten in moet leveren. De semi-Alice in Chains knauw tijdens de heldere (nouja, helder??) zang. Die moet sowieso per direct uit het repetoire! Heldere zang is voor mensen die dat kunnen! Kan je dat niet? Probeer het dan niet of zoek een gastzanger of wat dan ook. Of ben ik de enige hier die niet zit te wachten op iets wat klinkt als een stel masturberende moeflons? Gelukkig is de zanger zo vriendelijk om voornamelijk de schreeuwlelijk uit te hangen totdat de plaat beland bij Fortunate Son (waar ik God op mijn knietjes voor dank dat het geen CCR cover is) Ik zal even het horrorscenario schetsen. Neem Alice in Chains en Pearl Jam samen en laat ze de meeste clichématige akoestische craprock track ooit schrijven en probeer het vervolgens als metalcore band nog even nét een tandje vreselijker te maken. Je kan begrijpen dat deze grap (het is toch wel een grap mag ik hopen?) totaal misplaatst is op een plaat als deze. Als ze me dit volgende keer weer flikken boek ik een vlucht naar Canada om die zanger te bitchslappen en om de rest van de band in hun gezicht te tuffen! Driewerf brrr!! Volgende plaat weer een kans om mij te overtuigen. Dit keer is het in ieder geval niet gelukt.

Tracklist:
01. War Of Aggression
02. Enemy Of Mine
03. Label Me
04. Within
05. In Hell
06. Rapture
07. Disconnect
08. Sadist
09. Fortunate Son
10. Legion Of Doom

VICTORY RECORDS

Score: 45/100