Gisteren was de laatste datum van de Darkness over Europe tour met Caliban, Bleeding Through, All Shall Perish en I Killed the Prom Queen. Het was de enige NL datum en voornamelijk doordat ASP en BT al een tijd niet meer in Nederland hadden gespeeld (vorig najaar cancelde BT de show met Bullet for my Valentine) was de W2 al ver van te voren uitverkocht.

Chaos. Toen ik aankwam stond er een gigantische rij buiten, terwijl de deur al open had moeten zijn. Het bleek dat twee bands waren aangehouden door de politie in Duitsland (reden onbekend) en dus flink later waren dan gepland.
Uiteindelijk werd het speelschema omgegooid en begon men een dik uur later met Bleeding Through.

Op deze band waren echt heel veel mensen afgekomen, voornamelijk 15/16/17 jarig emo publiek.
Zodra deze band het podium opkomt gillen enkele jongens en vele meisjes zich ook de longen uit het lijf. De band knalt er lekker in met For Love And Failing, de openingstrack van de laatste cd. Er wordt veel werk gespeeld van die cd (The Truth) en ook de hitsongs van de vorige cd (This is Love, this is Murderous).

Zanger Brian is lekker op dreef en laat (net als elke andere zanger van de middag) de mensen op de voorste rij lekker meebrullen. Altijd heel cool die interactie, maar ik hoor liever hem schreeuwen dan de pubers met overslaande stemmen vooraan. Brian kan namelijk heel goed schreeuwen. Wat hij niet kan is erg zuiver clean zingen. Hij krijgt dan ook steeds hulp van bassist Ryan. Ik heb het nooit zo op de cleane stukken in metalcore, het haalt het tempo er flink uit maar als er dan ook niet zo heel goed gezongen wordt is het helemaal erg.
Gelukkig was de show verder erg goed, de band gaat behoorlijk los en toetsenist Marta weet met haar decolleté flink de aandacht te trekken. Mooie……uh……….vrouw.

Daarna de beurt aan Caliban, de eigenlijke headliner van de tour speelde vanavond als tweede. Caliban had vorig jaar al een uitgebreide tour in Nederland gedaan, met shows in Bibelot, het Bolwerk en de Metropool en nu waren ze alweer terug.
In mei moet de nieuwe cd uitkomen maar lees daarover meer in het interview dat ik met gitarist Marc had (en deze week online komt te staan).

Ook de metalcore van Caliban heeft last van hetzelfde cleane zang syndroom als Bleeding Through. Omdat zanger Andreas (die er zeer louche uitzag vandaag, met snorretje) er niet echt goed in is heeft gitarist Denis die taak overgenomen.
Op cd klinkt het wel okay, Denis heeft geen superstem maar het kan ermee door. Live echter niet, als hij de zanglijnen al haalt is het geluid zeer iel. Een beetje serieuze band moet daar toch iets aan kunnen doen.

De set is de bekende mix van alle hitsongs die Caliban de afgelopen jaren heeft uitgebracht op de diverse albums. Er wordt nog één nieuw nummer gespeeld dat behoorlijk vet klinkt. Solide live show, die helaas een beetje onderuit gaat op teveel breakdowns per nummers, teveel bedankjes aan het publiek en het cleane zingen.

I Killed the Prom Queen had moeten openen maar stond nu als derde. Deze Australische band maakt een bak herrie waaruit ik death metal met wat hardcore invloeden uit onderscheid en heeft heel goed naar de podiumpresentatie van de Dillinger Escape Plan gekeken. Op cd klinkt het misschien wel cool maar hier verzandt het in herrie. Alles klinkt hetzelfde, en de muur van geluid gaat na twee nummers vervelen. Misschien als je de nummers (her)kent dat het wel tof is maar ik ben maar even gaan eten.

Als laatste sloot All Shall Perish af. De hardste band van de package, denk aan grindcore elementen in een death metal band. De nieuwste cd (Pride of Existence) had wel al iets meer compromissen dan het nergens langzamer wordende debuut Hate.Malice.Revenge.
Sinds de nieuwe cd hebben ze een nieuwe zanger en gitarist en dat klonk op die cd zeer goed.

Live gaat die nieuwe zanger schroomloos ten onder. Hernan is uitstekend in staat hoog te  schreeuwen als een gekooid dier. Zijn grunts zijn echter slap en helemaal niet hard genoeg om op te vallen. Om dit een beetje op te lossen schreeuwt hij dan maar "gewoon" maar dat is niet overtuigend genoeg.
De nummers zelf staan wel als een huis (zoals Laid to Rest, Eradication, There’s no Business to be done on a Dead Planet) en de technische metal wordt superstrak en keihard gespeeld. Alleen echt zonde van de zanger. Hopelijk was dit een uitzondering, en lag het aan de laatste avond van de tour of iets dergelijks.

Al met al een toffe middag. De W2 is een coole zaal, de entree was ook zeer schappelijk geprijsd (een goede reden waarom ik hou van dit soort tours) en de bands maakten er een feestje van.

http://a606.ac-images.myspacecdn.com/images01/50/l_8f014a31769bad5a63d6703084334fb5.jpg