Het is half vijf als ik richting het Willemsplein loop. Daar aangekomen zie ik dat het een wijs besluit was van de GVH organisatie om het concert van The Casualties te verplaatsen van de Goudvishal naar Willemeen. Want voor de deur staan al tientallen punkers te wachten. Sommige punkers hebben werkelijk prachtige hanenkammen.

Iets na vijven gaan de deuren open en als ik het probleem met de gastenlijst opgelost heb zoek ik een plaatsje in het café waar T.B.C. als eerste band zal optreden.

T.B.C. speelt muziek die als behoorlijk simpel te kwalificeren is. Hun grootste attractie blijkt die middag de zanger te zijn die (als enige) lekker tekeer gaat. Gehuld in een prachtig t-shirt van de metalformatie Kutschurft draagt hij het motto ‘Kut maar krachtig’. Hij ziet er als enige uit als een echte punker; tattoos en een weldadige hanenkam.

De rest van zijn gezelschap staat erbij alsof ze in een studio een nummer aan het opnemen zijn. En dat is erg jammer, want hun thrashpunk komt pas echt tot leven als de hele band het voorbeeld van hun zanger zou volgen.

Zijn op hun platen nog nuances te horen live is het een grote brei waar de zanger met moeite boven uit komt. Een gemiste kans dus. Want nu was het wel kut maar zeker niet krachtig!

Ondanks dat vermaakt het publiek zich goed in het café getuige ook de eerste pit van de dag.

Als tweede band staat 4 Radicals in de grote zaal geprogrammeerd. Hun punkrock is al een stuk genuanceerder. Alleen reageert de half gevulde zaal er niet echt op. Men staat er maar wat lauwtjes bij. Hoe goed of slecht de band ook zijn best doet en dat is toch jammer. Misschien waren ze toch beter tot hun recht gekomen in het café. 4 Radicals speelt een strakke set waarbij vooral het heerlijk ronkende geluid van de bas opvalt. De zang is niet helemaal mijn ding maar de opgetrokken muur van gitaargeweld vergoedt een hoop. Na een goed half uur is de pret helaas voorbij.

Ondertussen is de grote zaal goed gevuld en besluit ik het optreden van The Accelerators in het café te laten schieten. Zodat ik de Time Again en The Casualties vanuit een goede positie kan fotograferen. Want daar was ik in eerste instantie toch voor gekomen.

Zowel TBC als de 4 Radicals kende ik van hun platen. Maar Time Again en The Casualties zijn voor mij (als hardcore liefhebber) onbekend. Dus wordt het tijd om in de merchandise stand van beide bands hun laatste cd aan te schaffen.

Als Time Again het podium betreedt is de Willemeen volledig gevuld. Ze spelen een energieke vorm van streetpunk. De jongens zijn zeer bewegelijk en muzikaal zit het ook goed in elkaar. Op de borst van de zanger staat Machete punk getatoeëerd. Is dit een verwijzing naar de muziek die ze spelen. Ik heb geen idee en dat doet er eigenlijk ook niet toe.

De zaal is een kolkende massa. De gedachte foto’s te maken vanaf de front row kan ik rap laten varen. Nog voordat ik de eerste foto kan afdrukken vliegt het bier door de lucht. Al snel komt de hele zaal in beweging: een massapit zoals ik niet eerder heb meegemaakt. Snel beweeg ik naar de zijkant, helaas overleeft mijn camera het maar ten dele. Het lcd scherm aan de bovenkant moet er aan geloven.

 Desondanks slaag ik erin om behoorlijke foto’s te schieten.

Time Again laat een goede indruk bij mij achter en ook hun debuut cd heeft inmiddels de nodige rondjes in mijn speler gemaakt.

Dan is het eindelijk tijd voor de hoofact van de avond The Casualties. Dat deze band populair is in Nederland  was me ondertussen wel duidelijk geworden maar dat ze zelfs horde fans uit Duitsland trekken was nieuw voor me. Ging het tijdens Time Again al heftig te keer dat was nog niks bij wat er tijdens deze set plaatsvindt. Links en rechts vliegen stagedivende punkers voorbij. Die meestal goed door het publiek werden opgevangen. Af en toe gaat het mis. Tot hilariteit van een aantal punkers. Ook op het podium verloopt niet altijd alles even goed. Zo wordt de bassist aan het einde van de set goed pissig als zijn versterker hem in de steek laat. Na een aantal schoppen er tegen aan en het vervangen van een kabeltje kan ie weer helemaal los gaan.

Na goed een uur is het feest voorbij. Nog een toegift en de Casualties Army verdwijnt in de coulissen. Een microfoon verdwijnt in de zaal en er wordt nog een laatste poging gedaan om ze terug te roepen. Maar het mag niet baten. Een gedenkwaardig concert is ten einde.

Doof maar voldaan loop ik rond half tien naar huis. Dergelijke concerten mag de Goudvishal wat mij betreft wel vaker organiseren!! 

Score: 90/100