Interview Rise Against
Voorafgaand aan het optreden in de Melkweg op 8 september, krijgen Amit en ik de kans om Chris, de gitarist van Rise Against, te interviewen. Als we de kleedkamer inkomen zit hij met zijn gitaar op de bank.
Hey, allereerst gefeliciteerd met jullie nieuwe album en al het succes dat jullie de laatste tijd boeken! Hoe is het opnameproces van het nieuwe album gegaan? Waren er grote verschillen in vergelijking met jullie voorgaande albums?
Voor mijzelf was het de eerste keer dat ik een album met Bill Stevenson heb opgenomen. De andere jongens hadden het ‘Revolutions Per Minute’ al met hem opgenomen. Voor mij was het deze keer heel anders, aangezien we het ‘Siren Song’-album met Garth Richardson hebben opgenomen, en hun benadering richting het opnemen van een CD is totaal verschillend. Bill is als een zesde bandlid… o wacht, we zijn maar met z’n vieren hè… o ja, Jason Livermore hoort er natuurlijk ook bij, dus in totaal zijn we dan wel met z’n zessen. Ze werken erg goed samen en zijn ontzettend betrokken bij het schrijven van nummers en het arrangeren enzo. Het is erg cool om samen te werken met mensen die er zoveel om geven.
Toen jullie naar de studio gingen, hadden jullie de nummers van tevoren al klaar? Of hebben jullie ze in de studio geschreven?
Ja, we zijn naar de studio gegaan met in totaal 18 nummers. Daar hebben we in de studio allemaal demo’s van gemaakt, ze uit elkaar gehaald en opnieuw georganiseerd enzo. Het is erg prettig om dan een paar verse oren erbij te hebben. Bill zit natuurlijk al ontzettend lang in het wereldje en ik betwijfel of we ooit nog iets met iemand anders zullen doen. We vinden de nummers erg tof, en het geluid is erg groots, maar tegelijkertijd ook rauw.
Wat betekent de titel van het album?
Dat zou je eigenlijk aan Tim [de zanger] moeten vragen; hij schrijft alle teksten. Hij heeft dus ook de titel voor het album verzonnen. Voor zover ik weet schrijft hij alle teksten rechtstreeks uit zijn hart. Neem bijvoorbeeld ‘Ready To Fall’, dat gaat over maatschappelijke zaken enzo. Hij is echt de aangewezen persoon om de teksten te schrijven. Daarbij laat hij mensen de ruimte om een eigen mening te vormen over wat de teksten betekenen. Maar als je in de gedachten van die gast wilt kruipen, dan zal je het dus echt aan hem moeten vragen.
Betekent dat dan dat de teksten ook echt alleen zijn persoonlijke mening reflecteren? Of zie je de teksten wel als de mening van Rise Against?
Ik zie de teksten wel als de mening van Rise Against. Tim schrijft ze wel allemaal, maar ik kan me niet voorstellen dat we ooit over de inhoud van een tekst zouden botsen. Hij is tenslotte ook de zanger; ik kan me niet voorstellen dat ik de woorden van iemand anders zou moeten zingen, dus dat laten we gewoon aan hem over.
En het schrijven van de muziek? Is Tim daarin ook de belangrijkste persoon, of gaat dat anders?
Joe [bassist] en Tim schrijven allebei erg veel nummers, als we oefenen komen ze altijd met nieuwe dingen aan. Joe is de man van de snelle punkrocknummers en Tim schrijft veel slepende rocksongs. Brandon [drummer] en ik stoppen daar dan weer onze eigen ideeën in en helpen met arrangeren. Maar Joe en Tim zijn wel de belangrijkste leden van de band.
Op de UK-versie van het nieuwe album hebben jullie de cover ‘Built To Last’ van Sick Of It All gezet. Waarom hebben jullie dat gedaan?
Het nummer was eigenlijk bedoeld voor een tribute-album voor Sick Of It All. Ja, de Bouncing Souls hebben daar ook een nummer [Good Looking Out] voor opgenomen. Inderdaad, heel veel bands doen er aan mee. Op een gegeven moment zag het er naar uit dat die tribute niet meer door zou gaan, maar nu lijkt het er weer op dat hij er wel weer gaat komen. We vonden het wel tof om dit nummer in ieder geval uit te brengen. Het is een te gek nummer en Bill heeft hem opgenomen. Voor het vasteland van Europa hebben we een nummer van Lifetime als bonus op het album gezet.
Veel mensen praten over het nummer ‘The Approaching Curve’. Hoe zijn jullie op het idee gekomen van een spoken-word punkrock nummer?
Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat dat nummer zo zou worden. Het was een van de laatste nummers waarvoor Tim de zang opnam. Volgens mij had hij oorspronkelijk een soort kort verhaal. Het is alleen een nogal raar couplet en we konden het niet echt in de muziek passen. Bill en Tim hebben hem vaak opnieuw gedaan en verschillende dingen geprobeerd, en op een gegeven moment begon Tim gewoon te praten. Het is uiteindelijk iets heel bijzonders geworden en we vinden het allemaal te gek. We oefenen hem tegenwoordig ook wel, maar we spelen hem niet live, want Tim speelt ook gitaar in dat nummer en het is nogal moeilijk om op zo’n manier te praten en tegelijk gitaar te spelen.
Twee jaar geleden heb ik [Amit] jullie op de Warped Tour gezien. Jullie speelden toen op het kleine podium. Nu headlinen jullie de tour. Kan je iets vertellen over het proces waarin jullie zo enorm succesvol zijn geworden?
Ja, de band bestaat nu zeven jaar en we hebben drie of vier Warped Tours gedaan. Twee jaar geleden mochten we ook een paar keer op het hoofdpodium spelen, bijvoorbeeld in San Fransisco. We speelden toen om 10 uur ’s ochtends, of zoiets geks… Het is een enorm verschil om de doorgang mee te maken van het spelen voor 100 mensen tot het spelen voor een publiek van 15.000 man. Maar we zijn niet rijk ofzo, we rijden niet in een Mercedes Benz of dat soort dingen. We zijn gewoon dezelfde jongens, alleen spelen we nu voor veel mensen. Uiteraard zijn we erg blij met het succes, maar we zijn nog steeds vier punkkids die muziek maken.
Denk je dat jullie succes veel te maken heeft met het feit dat jullie nu op een major label zitten?
Ja, waarschijnlijk vooral vanwege de distributie. De CD komt echt overal terecht. Ik kan in een willekeurig land niet zomaar een winkel inlopen zonder dat de CD daar ligt. En als ‘ie er niet meer is kan ‘ie binnen de kortste keren weer geleverd worden. Het is erg moeilijk om aan onze albums te komen die op Fat Wreck Chords zijn uitgebracht. In ieder geval in de VS. En de CD’s zijn ook goedkoper nu. Ik heb het nieuwe album zien liggen voor 10 of 11 euro. Het label doet ook erg veel aan promotie, organiseert radioshows en dat soort dingen. Ze steunen ons enorm.
Je hoort wel eens dat bepaalde majors de nummers van een band beïnvloeden. Hebben jullie daar ervaring mee?
Nee, helemaal niet. We sturen gewoon demo’s naar ze toe van de nummers, en dan zeggen zij ‘ok, klinkt te gek!’ en dat is het. De laatste keer hebben we zelfs helemaal geen demo’s gestuurd. Toen we al negen nummers hadden opgenomen, bezocht iemand van het label de studio. Die luisterde de nummers en zei ‘ok, geweldig!’, dat was het. Ze hebben nooit tegen ons gezegd dat er bijvoorbeeld een rustiger nummer op het album moet komen ofzo.
Hoe is het verder om op een major te zitten? Als je naar Fat Wreck kijkt, komt het op mij vaak over alsof dat één grote familie is, veel van die bands zijn goed bevriend…
Ik moet zeggen dat ik persoonlijk niemand ken van de andere bands die op Geffen zitten. Maar de mensen van het label zelf zijn geweldig. Ze zijn met z’n allen komen kijken naar een show in California en ze mailen elke week om te vragen hoe het gaat. Ik moet toegeven dat op een klein label als Fat allemaal wat ‘dichterbij’ is. Geffen is nou eenmaal een enorm bedrijf, maar de relatie is absoluut niet koud ofzo, ze proberen zo veel mogelijk op de hoogte te blijven. Ze zijn echt een geweldig label om op te zitten. In de scene hebben we verder een hoop vrienden van andere bands die we kennen van het touren en festivals. Ik heb nog nooit getourd met een band waar we niet goed mee op konden schieten. Een erg goede vriend van een andere band is Scott van Terror, ik heb met mijn oude band erg veel met Terror getourd. We waren echt altijd samen. Nu zie ik hem niet veel meer door het vele touren. Mike is mijn nieuwe beste vriend, maar die betaal ik om m’n beste vriend te zijn, vijf dollar per dag, haha.
Is er een band die je altijd al live wilde zien, maar nog nooit gezien hebt?
Gorilla Biscuits! Ze zijn onlangs weer begonnen met spelen, maar toen waren wij zelf op tour, en volgens mij zijn ze net gestopt toen wij klaar waren, dus ik heb ze helaas gemist. Ik hoop ze wel ooit nog te zien…
Bezoek je concerten in je vrije tijd?
Als ik vrije tijd zou hebben zou ik dat wel doen, maar we zijn echt bijna nooit thuis. Als we naar huis gaan speelt Social Distortion wel, op 1 oktober, dus daar wil ik wel heen gaan. We zijn ongeveer zeven of acht maanden per jaar op tour, niet achter elkaar natuurlijk. Na deze Europese tour gaan we naar huis, dan doen we een tour met Thursday door de VS. In januari gaan we naar Canada, daarna weer naar Europa en vervolgens naar Australië geloof ik. We zijn helemaal volgeboekt tot januari 2008.
Ok, wat is de tofste show die je ooit gespeeld hebt?
Hmmm, dat moet in ieder geval in Canada geweest zijn. Ik twijfel tussen drie concerten in Toronto: Warped Tour 2004, Warped Tour van dit jaar en een clubshow, die was volledig uitverkocht met 3000 mensen. Ik kan niet kiezen tussen die drie, omdat in 2004 we op een kleiner podium stonden met een enorm groot publiek, dit jaar stonden we op het grote podium met het grootste publiek ooit, en die club is erg moeilijk om uit te verkopen, het is een gigantische zaal. Het zijn drie verschillende shows, maar allemaal heel erg tof. Maar Toronto dus sowieso.
Speel je liever in grote zalen dan kleine?
Ik heb liever de wat kleinere zalen. Een zaal zoals deze [Melkweg dus] is prima. Ik heb het liefst zalen van 1500 man of kleiner. In grotere zalen wordt het allemaal een beetje raar. Je hoort dan weinig en het is allemaal te groot. Spelen in de open lucht vind ik meestal ook niet zo leuk, want het klinkt altijd slecht. Een capaciteit van 1500 mensen heeft dan ook mijn voorkeur. We hebben pas geleden nog in een zaal voor 500 man gestaan in Zürich. Ja… dat was wel uitverkocht, haha.
Is de hele Europese tour uitverkocht?
Tot op vandaag wel ja. Morgen is echter een ander verhaal, dan spelen we in Parijs en ik heb begrepen dat de kaartverkoop daar niet al te best gaat. Misschien omdat we daar de vorige keer niet echt goed speelden, maar ik denk dat de promotie misschien ook niet echt goed is. Maar voor de rest is de Europese tour echt geweldig. Alles is uitverkocht.
Is er een groot verschil tussen het spelen van een show in Europa en een show in de VS?
Ja, het grote verschil is denk ik dat de kids het hier meer waarderen, want ze weten dat we hier niet zo vaak komen. Ze zijn dus wat enthousiaster, de rij buiten begint ook wat vroeger enzo, ze kopen veel merchandise. Ze zien ons immers in ieder geval de komende zes maanden niet meer, terwijl de mensen in de VS ons in principe om de andere maand live kunnen zien.
Jullie eerste tour door Europa was als voorprogramma van Sick Of It All. Jullie hebben dus een behoorlijke hardcore-achtergrond. Tegenwoordig worden jullie omarmd door de emoscene. Wat merk je daar van?
Ja, op dit moment komt ons publiek zowel uit de old school als uit de emoscene. Gisteravond zag ik een stel van die hardcoregasten, die waren veel aan het crowdsurfen enzo. Dat vind ik erg cool, want we krijgen nooit gezeik van die jongens. Ik vind die euhm… normale gasten altijd erg tof, maar verder is er niets mis met de emo-kids. Er zijn ook nooit problemen tussen beide groepen. Ik ben blij dat we gewoon ons eigen ding kunnen doen en dat we niet vastzitten aan een bepaald publiek dat wil dat je constant hetzelfde blijft doen.
Kiezen jullie zelf de bands waarmee jullie op tour gaan?
Ja, we kiezen ze zelf uit, en bands vragen ook of ze met ons meemogen. We kijken meestal zelf wat de beste package is voor de tour. We zijn nu met A Wilhelm Scream op tour, daar hebben we al een paar keer eerder mee getourd en ook deze tour doen ze het weer ontzettend goed. Het is een geweldige band en we kunnen erg goed met elkaar opschieten. We hebben voor deze tour ook nog gekeken of The Loved Ones meekonden, maar die hebben we al drie keer eerder meegenomen op tour en ze konden deze keer niet, dus werd het A Wilhelm Scream.
Rise Against heeft inmiddels al aardig wat gitaristen achter de rug…
Haha, ja ik weet niet hoe dat komt, ik ben nummer vijf, “holding strong”. Ik zit nu tweeëneenhalf jaar bij de band, dus ik zit er al het langste bij. Mike, denk jij dat ik er binnenkort uitgetrapt wordt? Nee? Ok dan, ik denk dat het wel goed zit, haha.
Ok, tot slot, naar welke muziek luister je zelf?
Ik luister echt naar alles, behalve techno en country. Ik ben ook niet zo’n fan van pop, maar voor de rest hou ik wel van alles. Ik begon met gitaarspelen met oude Metallica songs, maar dat is bij veel mensen wel zo. Daarna kwam ik in aanraking met oude hardcore zoals Minor Threat en oude Bad Religion. Ik bezocht concerten van kleine punkbands uit de regio. In de vroege jaren ’90 zag ik Pennywise, dat was de eerste grote punkband die ik zag. Geweldig was dat!
Ok, hartstikke bedankt voor het interview en veel succes vanavond, en met de rest van de tour natuurlijk!
Na het interview met Chris kregen we de kans om ook nog snel een paar vragen aan Tim, de zanger, te stellen. Die kans lieten we natuurlijk niet liggen…
Hey Tim! Allereerst, wat betekent de titel van het nieuwe album, ‘The Sufferer And The Witness’?
De titel heeft veel te maken met onze positie in de wereld van vandaag. Er wordt erg veel geleden in de wereld, en wij zijn allemaal getuigen van dat lijden. Het gaat over hoe we omgaan met de realiteit van vandaag. Iedereen ziet het lijden, maar doen we er ook wat aan?
Het artwork van het album is ook bijzonder. Kan je daar iets over vertellen?
Ja, het artwork is gemaakt door een kunstenaar uit Canada. Ik kwam zijn werk een keer tegen via een cartoon in de krant en heb hem gevraagd of hij het artwork voor ons album wilde doen. Ik heb hem de titel en de teksten gegeven en uitgelegd waar we voor staan. Hij zit ook wel een beetje in de punkrock en deelt zeker onze politieke ideeën. We hebben hem verder gewoon zijn eigen ding laten doen en we zijn erg blij met het resultaat.
In het nummer ‘Survive’ zit de zin ‘How we survive is what makes us who we are’. Heb je dat geschreven naar aanleiding van een gebeurtenis in je eigen leven?
Ja, ik heb me op bepaalde momenten heel slecht gevoeld. Alles wat ik op zo’n moment kon doen is erover schrijven. Iedereen gaat weleens door slechte tijden, of het nou een gebroken hart is of problemen met vrienden of familie. Ik stop mijn frustratie in de muziek. Ik realiseerde me dat ik al die slechte tijden nodig had om de persoon te worden die ik nu ben.
Je teksten gaan erg veel over politiek en maatschappelijke kwesties. Probeer je ook op een andere manier dan via je muziek invloed uit te oefenen?
Ik zou dat heel graag willen, maar we zijn negen of tien maanden per jaar op tour, dus ik heb er echt geen tijd voor. Mensen vragen altijd wat ik in mijn vrije tijd doe, en dan denk ik ‘welke vrije tijd?’. We touren, komen thuis, schrijven nummers en gaan weer op tour. Op deze manier kan ik doen wat ik leuk vind, namelijk gitaar spelen en zingen, en tegelijkertijd mensen kennis laten maken met onze politieke ideeën.
Jullie waren ook betrokken bij punkvoter.com. Voor zover ik dat vanaf hier kon volgen was de bedoeling van die campagne om Bush weg te krijgen. Denk je dat de campagne iets veranderd heeft?
Kijk, of je het nou over democraten of republikeinen hebt, je hebt het nog steeds over grote, rijke, blanke mannen. Maar op dat moment was het wel duidelijk dat er iets moest gebeuren. Bush was niet zomaar een slechte republikein, of een slechte democraat, hij was vooral een erg slechte president. Het was tijd om hem daar weg te krijgen. Mensen zeggen vaak tegen me dat de punkvoter campagne mislukt is, omdat Bush weer is herkozen als president. Ik ben het daar niet mee eens, omdat we heel veel mensen politiek bewust hebben gemaakt. Een groot deel van de groep die we aan hebben gesproken bestond uit 16- en 17-jarigen. Zij mochten nog niet stemmen, maar we hebben ze wel kennis laten maken met onze politieke ideeën en ze bewust gemaakt van het belang om te stemmen. Wat dat betreft is de punkvoter campagne absoluut succesvol geweest.
Ok, bedankt voor je tijd. Veel succes vanavond en bij de rest van de tour!
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||