Sounds of the Underground
Zaterdag 13 mei ’06 vond in de 013, Tilburg de eerste Europese versie van de Sounds of the Underground Tour plaats. Voor 22,50 kon het publiek genieten van drie metalcore, twee hardcore en een metalband. Het was niet uitverkocht (ik schat dan er 80% verkocht was) maar wel druk, en gelukkig had 013 de zaal verkleind en het balkon afgesloten zodat het toch nog lekker vol leek.
Doordat er zes bands speelden en men in Tilburg altijd graag het publiek de laatste trein wil laten halen begon het behoorlijk vroeg, terwijl er waarschijnlijk nog veel mensen op het terras zaten klonken de eerste klanken al iets na vijf uur.
Opener van de avond was Manntis. Dit is een metalcore band waarvan wij er de afgelopen jaren al heel veel de revue hebben zien passeren. Het optreden was enorm energiek, zanger Jake en gitarist Adair springen rond en headbangen er lustig op los. Zeker als opener was dit tof om naar te kijken, en ook omdat de muziek goed te pruimen was. Echt vernieuwend of superstrak was het niet, maar door een wilde show en puike (maar vrij standaard) metalcore nummers kreeg Manntis het publiek aardig opgewarmd.
All That Remains (ATR)mocht als tweede het podium op, waar de enorme backline van Chimaira al klaar hing (met die van Terror ervoor, die er met gemak zes keer inpaste). Ook All That Remains speelt metalcore en deed vanavond voor de eerste keer Nederland aan. Het publiek bleek niet echt bekend te zijn met deze band maar de metalkids die Manntis tof vonden stonden nu ook nog vooraan dus was het best een feestje.
ATR speelde niet echt strak en oogde ook minder energiek dan Manntis, die af en toe speelden alsof het de laatste show zou zijn. Absoluut een pluim in de kont van zanger Phil, die afschuwelijk bruut kan schreeuwen en brullen, wat in dit genre een vereiste is. Clean kwam hij iets minder uit de verf. Ook grappig was het om te zien dat ze een vrouwelijke bassist(e) hadden. Ook weer geen slechte band maar niets nieuws onder de zon.
Een combinatie van onbekendheid, een ietwat flauwe show en het spelen van vrij veel nieuwe nummers zorgde ervoor dat ATR niet echt heel tof was. Fans van het genre zullen het wel oké gevonden hebben maar echt bijzonder was het niet.
Tussen ATR en Terror werd het een stuk drukker en stond er ander publiek vooraan. Publiek dat vantevoren al blijkbaar zo opgefokt was dat zodra Terror begon de pit veranderde in chaos (wat natuurlijk vet is) maar ook een aantal keer in knokpartijen. Zonde maar goed, blijkbaar vinden mensen het tof om te schoppen in een pit.
Zoals op de site te lezen valt zijn er bij deze band “no gimmicks, no fashionable looks, and no hooky choruses”. Uit het interview wat ik eerder die avond had met gitarist Doug is Terror extreem gemotiveerd van deze tour een succes te maken. Eind deze maand komt de nieuwe dvd uit vol met live beelden en ook de nieuwe cd laat niet lang meer op zich wachten. Met een aantal nieuwe bandleden is Terror van plan iedereen kennis te laten maken met hun hardcore.
Het optreden was keihard, de band ging helemaal los en speelde gelukkig nog veel oude songs, die lekker meegebruld werden en leefden hun beloften (lees de bio op de site maar eens na) absoluut waar. Na een half uur stond het publiek zwetend en verdwaasd te kijken naar de kracht die Terror op hen had losgelaten.
Of het soms wat minder strak was of de zanger niet altijd even goed te verstaan was deed er niet toe, het was knallen en meebrullen. Vette shit.
Na Terror weer een metalcore band (die hadden ze beter achter elkaar kunnen plannen). Unearth is een bekende naam in de scene en dat weten ze ook. Op het podium stonden een stelletje posers van jewelste. Vooral een van de twee gitaristen, was meer bezig met geile poses neer te zetten dan met gitaarspelen. Ik had Unearth al eerder gezien en ook toen viel het me al op; wat ze op cd doen maken ze live absoluut niet waar. The Oncoming Storm was een succes voor ze en werd goed ontvangen.
Live kan alleen zanger Trevor de brute schreeuwen van het album niet of een stuk korter herhalen en beukt alleen drummer Mike net zo hard en strak. Ondanks een sterke setlist, met veel bekende nummers is de band veel bezig met stoer doen en wordt er niet echt strak gespeeld. Ondanks dat worden toch veel metalcore kids helemaal wild van deze band en is het best nog wel tof.
Na Terror klinkt bijna alles zachter maar dat dit optreden een krappe voldoende scoort ligt compleet aan de mannen zelf.
Vier bands gehad, nu de twee headliners nog. Madball en Chimaira waren de enige bands die langer dan een half uur speelden en gelet op de drukte (vooral bij Madball) kwamen de meeste mensen voor één van deze twee bands. Madball speelde vorig jaar al twee keer eerder in Nederland, en is nu nog steeds op tour om de laatste cd Legacy te promoten. Snel zet het 013 publiek de verboden te crowdsurfen borden nog even neer.
Net als Terror was Madball kei en keihard en superbruut. Geen gemauw, gewoon beuken en samen met de familie (zoals zanger Freddy ons noemde) helemaal los. Legacy is naar mijn mening net weer een stapje verder dan de vorige albums maar live klinkt elk nummer even bruut. Ook deze band geeft zich helemaal, waar je af en toe bezorgd naar Hoya Roc kijkt of zijn hart het niet begeeft in dat dikke lijf van hem. Publiekslievelingen (die dus echt door iedereen vooraan worden meegebruld) worden afgewisseld met wat minder bekend werk.
Hardcore Pride wordt zelfs twee keer gespeeld, omdat Freddy vindt dat wij bij de eerste keer niet los genoeg gingen en er te weinig werd meegebruld.
Madball zag, beukte en overwon. Ik denk dat er niemand teleurgesteld werd. De hardcore fans werden tevreden gesteld door een vette show met ook oudere nummers en de nieuwelingen kregen diezelfde vette show met de bekendere nummers.
Na Madball begon de exodus. Massaal vertrok het hardcorepubliek omdat ze geen zin hadden in Chimaira. Waar leden van Madball, Terror en Chimaira het alledrie over eens waren tijdens interviews was dat deze tour zo tof was omdat er verschillend publiek bereikt werd en dat iedereen nieuwe bands kon leren kennen. In 013 bleek dit niet helemaal uit de verf te komen, maar goed, het initiatief mag er wezen.
Ondanks dat Chimaira omstreeks kwart voor tien (!) voor een halflege zaal staat (die nog wat leger zal worden nadat ze begonnen waren) heb ik me uitstekend vermaakt. Na een intro die rechtstreeks uit een vechtscene van LOTR kon komen begon de band heel erg verrassend met Implements of Destruction, een ruim dertien minuten durend instrumentaal nummer. Ik vind het een fantastisch nummer maar had het nooit live verwacht, en zeker niet als opener.
Verder bevat de set geen verrassingen, veel werk van de laatste twee cd’s en van Pass Out Existence alleen Severed. Het is bekend dat de band niet tevreden was met die cd dus dat was geen verrassing.
Chimaira is in de afgelopen twee jaar gegroeid tot één van bekendste metalacts van deze generatie en dat is aan de heren te merken.
Hoewel er uitstekend gespeeld wordt (vooral door lead gitarist Rob en maniakaal brullende Mark) komt het allemaal wel heel erg true over. Een duister podium, slechts schaars verlicht met wat donkerrood, -groen of –paars en dat tussen de nummers door gewoon donker is. Een enorme backline en veel minder contact met het publiek dan vroeger of Madball en Terror. Ook Chimaira zijn een beetje posers geworden, ze hebben sterallures ontwikkeld en de laatste cd viel toch niet bij iedereen in even goede aarde, lange technische nummers die live best zwaar overkomen.
Dat maakt het optreden van Chimaira zeer moeilijk te beoordelen. De nummers zelf waren goed en werden zeer goed gespeeld terwijl juist de show en de band zelf (die ook niet echt losgingen zoals vroeger: lees=drie jaar terug) maakten het allemaal wat minder.
Ondanks dat ging het (misschien minder kritische) publieksdeel helemaal los, voornamelijk metalkleuters van een jaar of vijftien, alle hardcore gasten waren allemaal al weg.
Ik kijk met een dubbel gevoel terug op deze avond. Ik vind beide genres erg tof dus ik kon me geen buil vallen aan de toegangsprijs voor zes bands. Maar als je echt voor metal(core) of hardcore komt is het nog niet echt duur, maar heb je wel te maken met bands die niet tof vind, gelukkig is de bar altijd open.
En na een hardcore band als Terror of Madball klinkt elke niet hardcore een stuk laffer, wat soms onterecht is. Misschien had de indeling anders moeten zijn door genres allemaal na elkaar te laten volgen, in plaats van te mixed maar het aanwezige publiek ging helemaal los en had het goed naar de zin!
Reacties | ||||
| ||||